Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 11ο~

Ο Λίαμ σηκώθηκε να πάρει μια μπύρα και με την ευκαιρία μοίρασε και στους υπόλοιπους, εκτός από εμένα. Πέρασε από μπροστά μου και πήγε στη θέση του αδιαφορώντας για το απορημένο βλέμμα που του έδειξα.

«Εγώ δεν έχω μπύρα;»

«Όχι, εσύ είσαι μικρή ακόμα για να πίνεις!» όλοι συμφώνησαν στα λόγια του Λούι κουνώντας το κεφάλι τους καταφατικά.

«Δεν είμαι μικρή, τα έχω κλείσει τα 18! 11 Ιουλίου συγκεκριμένα. Τώρα θα μου δώσετε μία!»

«Είσαι εσύ 18;»

«Ναι Λίαμ, γιατί; Δεν μου φαίνεται;»

«Όχι καθόλου! Εμένα μου κάνεις για 16!» με κοίταξε ειρωνικά πίνοντας μια γουλιά από τη μπύρα του.

«Λοιπόν, πάω στοίχημα ότι μπορώ να πιω πιο γρήγορα από εσένα μια μπύρα, σαν 16χρονο που με θεωρείς!» η αλήθεια είναι ότι δεν τρελαίνομαι για μπύρα, δεν μου αρέσει αυτή η πικρή γεύση που αφήνει στο στόμα και όποτε έπαιρνα σε μαγαζί έπινα σιγά, σιγά. Στη προκειμένη περίπτωση όμως θα κάνω τη διαφορά.

«Εμένα μπορεί να με περάσεις, αλλά αυτόν που δεν μπορείς είναι ο Χάρρυ!» ο Λίαμ με κοιτούσε αυτάρεσκα και γύρισα το βλέμμα μου προς τον Χάρρυ. Είχε ακουμπήσει τη πλάτη του στο κορμό του δέντρου και είχε τοποθετήσει τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του. Μου χαμογέλασε πονηρά και ανασηκώθηκε.

«Για πες μικρή! Είσαι μέσα;» ρώτησε δίνοντάς μου ένα μπουκάλι μπύρας. Πολύ σίγουρος φαινόταν και αυτό με έκανε να διστάσω λίγο, αλλά με το 'μικρή' που είπε, άρπαξα το μπουκάλι.

«Μέσα μεγάλε!» γελάσαμε όλοι μαζί και μου άνοιξαν το μπουκάλι.

Τσουγγρίσαμε τα μπουκάλια και ξεκινήσαμε να πίνουμε. Ήταν πολύ πικρή και αυτό φαινόταν από την έκφρασή μου σε κάθε γουλιά μπύρας που κυλούσε στο στόμα μου. Ένιωθα τα μάτια μου να δακρύζουν ξέροντας ότι δεν άντεχα άλλο, σε αντίθεση με το Χάρρυ που έπινε άνετα τη μπύρα του. Τα παιδιά καθώς πίναμε έβαζαν στοιχήματα και όλοι εκτός από τον Λούι ήταν υπέρ του Χάρρυ. Δεν μπορώ να πω ότι μου φαίνεται παράξενο, κι εγώ το ίδιο θα έκανα.

Η μπύρα τελείωνε και έβαλα τα δυνατά μου για να τη τελειώσω πρώτη αλλά μάταια. Ο Χάρρυ τελείωσε πρώτος και χτύπησε το μπουκάλι στο έδαφος όταν μετά από ένα δευτερόλεπτο έκανα κι εγώ την ίδια κίνηση. Τα παιδιά άρχισαν να φωνάζουν πέφτοντας πάνω στο Χάρρυ, ενώ ο Λούι ήρθε δίπλα μου και με αγκάλιασε γελώντας κι αυτός.