Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 43ο~

Ένιωσα το κρεβάτι να κουνιέται και ύστερα την κοιλιά μου να πιέζεται, κάνοντάς με να βγάλω ένα αγκομαχητό. Άνοιξα τα μάτια μου και κατέβασα το βλέμμα μου εκεί που ένιωθα το βάρος. Αυτό που είδα ήταν ένα κουβάρι με ακατάστατες σγουρές σοκολατί μπούκλες και το ένα χέρι τυλιγμένο γύρω μου, ενώ το άλλο, γεμάτο με τατουάζ χέρι, απλωμένο στην άλλη πλευρά του κρεβατιού. Χαμογέλασα στη όψη του Χάρρυ ξαπλωμένο πάνω στη κοιλιά μου την οποία ένιωσα να διαμαρτύρεται. Είμαι αρκετές ώρες νηστική, αφού χθες έφαγα μόνο ένα σάντουιτς. Προσπάθησα να κουνηθώ χωρίς να ξυπνήσω τον Χάρρυ, αλλά με έσφιξε πιο πολύ κάνοντας τη κοιλιά μου να γουργουρίσει πάλι.

«Πρέπει να πεινάς πολύ!» ακούστηκε μόνο η βραχνή φωνή του. Γέλασα στο σχόλιό του και σηκώθηκα ελάχιστα στηριζόμενη στους αγκώνες μου. «Λίγο ακόμα και θα σηκωθούμε.» μουρμούρισε.

Έπεσα πάλι στο μαξιλάρι φέρνοντας το ένα χέρι μου ανάμεσα στις μπούκλες του και το άλλο πίσω από το κεφάλι μου. Μικρά μουγκρητά και αναστεναγμοί έβγαιναν από το στόμα του. Συνέχισα να χτενίζω απαλά τα μαλλιά του όταν ήρθε στο μυαλό μου η Κρίστι. Κι αν μπει πάλι ξαφνικά στο δωμάτιο και μας δει έτσι; Αυτή τη φορά δεν νομίζω να κάτσει με σταυρωμένα χέρια απλά.

«Χάρρυ σήκω!» πήρα το χέρι μου από τα μαλλιά του και στηρίχτηκα στους αγκώνες μου.

«Γιατί τι έγινε;» γύρισε το πρόσωπό του κοιτώντας με μάτια γεμάτα απορία.

«Δεν θέλω πάλι να κάνει καμιά έκπληξη η Κρίστι. Έχω τελειώσει μαζί της, δεν θέλω να γίνω δολοφόνος, ούτε να πάω στη φυλακή εξαιτίας της.» σηκώθηκε από πάνω μου και κάθισε καλύτερα όπως έκανα κι εγώ.

«Αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Πρώτον, γιατί θα είμαι εγώ δίπλα σου αυτή τη φορά και δεύτερον, γιατί χώρισα μαζί της!» τον κοίταξα ξαφνιασμένη όταν συνειδητοποίησα τι είπε.

«Τ-Τι εννοείς;»

«Ο ψυχολόγος θεώρησε καλύτερα να χωρίσουμε. Πρέπει η Κρίστι να αποδεχτεί το χωρισμό και γενικότερα να μείνει μακριά μου. Μόνο έτσι θα σταματήσει να φέρεται... παρανοϊκά!»

«Εσύ ήθελες να χωρίσεις μαζί της;»

«Εσύ τι λες;» με ρώτησε, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν ειρωνικός ή όχι. Τον κοίταξα με απορία περιμένοντας μια απάντηση. «Εννοείται ήθελα! Απλά η διάγνωση του ψυχολόγου ήταν το άλλοθί μου.» ένιωσα μεγάλη ανακούφιση στο άκουσμα όσων μου έλεγε, αλλά εξακολουθώ να αισθάνομαι άσχημα γι' αυτήν.