Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 36ο~

Μπορούσα να αισθανθώ το βαρύ κεφάλι μου που κατακλυζόταν από συνεχή ερωτήματα. Έψαχνα απαντήσεις που τις χρειαζόμουν μέσα σε δευτερόλεπτα καθώς το βλέμμα του Χάρρυ γινόταν όλο και πιο επίμονο. Ήταν η πιο ακατάλληλη στιγμή να ανοίξουμε μία τέτοια συζήτηση, ειδικά μετά το σκάνδαλο που ξέσπασε και κυρίως μετά τον καβγά του Χάρρυ μαζί με τη Κρίστι. Μπορεί η αγενή συμπεριφορά αυτής της κοπέλας να ξεπερνάει τα όρια, αλλά το να αναφέρω εκείνο το συμβάν στον Χάρρυ ήταν κάτι που διέγραψα από το μυαλό μου από τη πρώτη κιόλας στιγμή. Δεν αρνούμαι όμως τις αμέτρητες φορές που σκέφτηκα να του αποκαλύψω όσα του κρύβει η Κρίστι. Είναι φανερό ότι δεν τον εμπιστεύεται, κάτι το οποίο ξέρει πολύ καλά και ο ίδιος, όμως αυτός δείχνει να της έχει απεριόριστη εμπιστοσύνη. Κακώς φυσικά, αφού δεν είναι όσα του δείχνει.

«Δώρα, θα μου πεις;» κούνησε το χέρι του μπροστά από το πρόσωπό μου.

«Χάρρυ καλύτερα ρώτα την Κρίστι να σου πει!»

«Όχι θέλω εσύ να μου πεις!» επέμεινε.

«Δεν θέλω να σας δημιουργήσω πρόβλημα! Άστο καλύτερα!»

«Πρόβλημα υπάρχει ήδη Δώρα!» πλησίασε κοντά μου και έπιασε τα χέρια μου «Θέλω να μου πεις! Την αλήθεια, σε παρακαλώ!»

«Χάρρυ μην ανησυχείς, έτσι κι αλλιώς την έβαλα στη θέση της!» προσπάθησα να κρύψω το γέλιο μου αλλά νομίζω το κατάλαβε αφού άκουσα να του ξεφεύγει ένα πνιχτό γελάκι.

«Είμαι σίγουρος ότι το έκανες, πάντα έτσι κάνεις!» σταμάτησε να μιλάει, ενώ συνέχισε να με κοιτάει χαμογελαστός, «Δεν ξέρω πως πίσω από αυτό το όμορφο και ντροπαλό κορίτσι, κρύβεται μια θαρραλέα και ετοιμόλογη γυναίκα!» άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε απαλά το μάγουλό μου. Έκλεισα τα μάτια απολαμβάνοντας το απαλό άγγιγμά του γνωρίζοντας ότι δεν θα κρατούσε για πολύ.

«Σε ευχαριστώ!» του χαμογέλασα ελαφρά νιώθοντας τα μάγουλά μου να θερμαίνονται.

«Κοκκινίζεις πολύ, το ξέρεις;»

«Ναι, υποθέτω!» κατέβασα το βλέμμα μου στη προσπάθεια να αποφύγω το δικό του, αλλά για άλλη μια φορά με επανέφερε ώστε να τον κοιτάω.

«Τώρα πες μου!»

Πήρα μια βαθιά ανάσα αποφασισμένη να του πω την αλήθεια. Ίσως να το μετάνιωνα αργότερα, αλλά το ν αντισταθώ παραπάνω δεν θα ωφελήσει σε τίποτα. Όταν του καρφώνεται κάτι στο μυαλό, μένει εκεί και δύσκολα θα μπορούσα να του αποσπάσω τη προσοχή από αυτό που τον ενδιαφέρει.