Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 38ο~

Η σιωπή ήταν η μόνη απάντηση που μπορούσα να του δώσω εκείνη τη στιγμή. Η μόνη λύση που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να τρέξω προς τη θάλασσα και να πέσω μέσα. Συνέχισε να με κοιτάει έχοντας ένα συνεχές ανήσυχο ύφος ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Δεν θα έλεγα ότι εγώ βρισκόμουν σε καλύτερη κατάσταση αφού το σφίξιμο στο στομάχι μου με έπνιγε όλο και περισσότερο. Φοβόμουν μην ακουστεί η κοφτή ανάσα μου, μην φανεί ο πανικός στο πρόσωπό μου.

«Ε-Ε, δ-δεν...»

«Με έναν άντρα, που μένει εδώ!» διέκοψε η Κάθριν.

Γύρισα και τη κοίταξα γεμάτο απορία όπως ακριβώς έπραξε και ο Χάρρυ. Ήμουν πρόθυμη να βοηθήσω να βγούμε από τη κατάσταση που μας έμπλεξε, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω που το πήγαινε.

«Από Σαντορίνη;»

«Από Ελλάδα, εννοούσε!» ευτυχώς πρόλαβα τη Κάθριν και δεν είπε τίποτα διαφορετικό. «Από Χαλκιδική!»

«Τον ξέρω;» ρώτησε καχύποπτα.

«Όχι, είναι έλληνας!» απάντησε η Κάθριν κοφτά.

Έγνεψε και επέστρεψε πίσω στα αγόρια που είχαν σταματήσει σε ένα μικρό μαγαζάκι με αναμνηστικά δωράκια. Άφησα την ανάσα που κρατούσα τόση ώρα και έστρεψα τη προσοχή μου στη Κάθριν.

«Γλιτώσαμε!» είπε.

«Όχι, δεν γλιτώσαμε! Μπλέξαμε περισσότερο τα πράγματα!» ένιωθα τον πανικό να με πνίγει.

«Και τι να του λέγαμε ρε Δώρα;»

«Να μην έλεγες από την αρχή ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του!» της απάντησα εκνευρισμένα.

«Αφού είσαι! Σας είδα που ήσασταν αγκαλιά στην Οία!» με την άκρη του ματιού μου είδα τα παιδιά που ξεκίνησαν να περπατάνε προς τα εμάς. Άρχισα κι εγώ να περπατάω νευρικά προσπαθώντας να σταματήσω τη συζήτησή μου με τη Κάθριν. «Και είναι και αυτός ερωτευμένος μαζί σου!» επέμεινε.

«Σταμάτα Κάθριν! Ούτε εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί του, ούτε αυτός μαζί μου!»

«Φυσικά και είσαι! Το ότι το αρνείσαι δείχνει πόσο πολύ τον αγαπάς!» άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου στη λέξη που δεν ήθελα να ακούσω.

«Τον αγαπάω μόνο σαν φίλο. Τίποτα παραπάνω! Σταμάτα να επιμένεις σε γεγονότα της φαντασίας σου Κάθριν!»

«Συνέχισε να το λες μέχρι να το πιστέψεις!» κούνησα το κεφάλι μου και έληξα τη συζήτηση.

Φτάσαμε έξω από το εστιατόριο και καθίσαμε σε ένα τραπέζι με θέα τη μαγευτική θάλασσα. Δίπλα μου κάθισε ο Λίαμ, παραδίπλα ο Λούι και απέναντι μου ο Χάρρυ με τον Νάιλ και τη Κάθριν. Ευτυχώς η Κάθριν είναι μακριά μου, δεν θέλω να μου πει κι άλλα για τον Χάρρυ, είναι το τελευταίο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Η ώρα κύλησε όμορφα, με γέλιο και άφθονο φαγητό και κρασί φυσικά. Ήταν όμως από τις πιο ωραίες αλλά και βασανιστικές νύχτες του καλοκαιριού. Ο Χάρρυ δεν με κοίταξε ούτε μία φορά, δεν μου μιλούσε, απέφευγε πάντα το βλέμμα μου, σαν να του έκανα κάτι κακό. Δεν ξέρω αν τον επηρέασε αυτό που είπαμε με τη Κάθριν, αλλά δεν θέλω να είναι έτσι απέναντί μου για ένα χαζό ψέμα.