Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 48ο~

1 εβδομάδα μετά

Η εβδομάδα πέρασε υπερβολικά βασανιστικά με απολύτως κανένα ενδιαφέρον. Με τον Λίαμ δεν μπορέσαμε να ψάξουμε για το παρελθόν του Τόμας αφού τον έβαζε συνέχεια να κάνει παραδόσεις στις οποίες ήθελα να πηγαίνω μαζί του, αλλά μου το απαγόρευε κατηγορηματικά γιατί πολλές φορές έπιανε τον Τόμας να τον παρακολουθεί. Οι μεταμφιέσεις τον έχουν βοηθήσει να περνά απαρατήρητος τόσο από τον κόσμο, όσο και από τα άτομα που αγοράζουν το εμπόρευμα. Θα ήταν επικίνδυνο να γνωρίζουν τόσα άτομα ότι ο Λίαμ Πέιν είναι έμπορος ναρκωτικών. Ωστόσο κατάφερε να ρωτήσει τα περισσότερα άτομα που δουλεύουν για τον Τόμας, αν γνωρίζουν κάτι για το παρελθόν του, αλλά ήταν όλα μια τρύπα στο νερό και αυτό με έκανε ακόμα πιο περίεργη. Δεν γίνεται να έχει κρύψει όλο το παρελθόν του, κάτι θα υπήρχε. Ο μόνος τρόπος ήταν να ρωτήσουμε την ίδια τη Μπλερ για τη μητέρα της και αυτό θα γινόταν στο σχολείο της. Έψαχνα αρκετή ώρα, αλλά μετά από πολυάριθμα τηλεφωνήματα κατάφερα να βρω σε ποιο σχολείο πήγαινε. Η φήμη που είχα βοήθησε ιδιαίτερα σε αυτήν την έρευνα, το όνομά μου 'άνοιγε' όλους τους φακέλους των σχολείων δίνοντάς μου ελεύθερη πρόσβαση μονάχα στα ονόματα των μαθητών, πράγμα που έφτανε και περίσσευε. Το μόνο που έμενε ήταν να ξεκινήσουν τα σχολεία και αυτό απείχε σχεδόν ένα μήνα. Μέχρι τότε περιμένουμε, δεν έχουμε να κάνουμε κάτι παραπάνω.

Όλα αυτά με απασχολούσαν, με βοηθούσαν να ξεχαστώ από τη μιζέρια που είχα θέσει τον εαυτό μου, μέχρι το βράδυ όμως. Τη μέρα ήμουν στον ίδιο κόσμο με όλους, αλλά τα βράδια έκλεινα τα μάτια μου και ταξίδευα στο δικό μου. Σε εκείνο που εγώ και ο Χάρρυ ήμασταν μαζί χωρίς κανένα συμβόλαιο, χωρίς κανέναν να μου απαγορεύει να έχω συναισθήματα γι' αυτόν. Με βοηθούσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεν βλεπόμασταν σχεδόν καθόλου μέσα στην εβδομάδα. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνούσε στο σπίτι του Λίαμ και του Λούι, τον άκουγα μονάχα μερικά βράδια που γυρνούσε σπίτι για να κοιμηθεί. Κατάφερνα να του ρίχνω μερικές κλεφτές ματιές από το παράθυρο του δωματίου μου, ήταν σαν να μην μένουμε στο ίδιο σπίτι. Δεν μπορούσα να ερμηνεύσω τις εκφράσεις του, φαινόντουσαν τόσο ουδέτερες, χωρίς κανένα συναίσθημα να τον επηρεάζει, έτσι έδειχνε τουλάχιστον. Η μόνη φορά που τον είδα, ήταν τυχαία χθες στο δωμάτιο του Νάιλ. Έπρεπε να παρευρεθώ σε μια έκθεση έργων τέχνης, οπότε για άλλη μια φορά δεν κατάφερα να τον δω παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Μου φαινόταν περίεργο που ενώ μέναμε στο ίδιο σπίτι, δεν μπορούσα να τον συναντήσω κάποια στιγμή της ημέρας. Όσο σκεφτόμουν το γεγονός ότι έτσι θα συνεχίσουμε να είμαστε, τόσο περισσότερο ήθελα να του μιλήσω, αλλά όλες αυτές οι σκέψεις χανόντουσαν το πρωί που άνοιγα τα μάτια μου.