Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 65ο~

Έχουν περάσει τέσσερις μέρες και δεν έχω βγει από το σπίτι μου. Έδωσα στον Κέβιν τα πράγματα της Κάθριν για να μην χρειαστεί να μιλήσω σε κανέναν. Πέρασαν αρκετές φορές τα παιδιά από το σπίτι, αλλά δεν ήθελα κανέναν αυτή τη στιγμή, χρειαζόμουν λίγο χρόνο μόνη μου να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί. Βέβαια δεν ήταν δύσκολο αφού όλα τα social media ασχολιόντουσαν με το φιλί του Χάρρυ και της Στέιση. Αναγκαστικά το μόνο που με απασχολούσε αυτές τι τέσσερις μέρες ήταν η μουσική και το ελάχιστο φαγητό που μαγείρευα. Ο Κέβιν είχε καταλάβει τα πάντα για εμένα και τον Χάρρυ. Ειδικά μετά το βράδυ των βραβείων σιγουρεύτηκε. Μου το είπε όταν του έδωσα τα πράγματα της Κάθριν. Φυσικά και ξαφνιάστηκα, αλλά η εμπιστοσύνη που έχω σε αυτόν τον άνθρωπο δεν περιγράφεται. Ναι, η αλήθεια είναι ότι ο Χάρρυ μου απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν πρέπει να εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους, αλλά με τον Κέβιν είναι διαφορετικά. Του εμπιστεύτηκα το, πρώην, μυστικό μας και με στήριξε αρκετά μπορώ να πω. Ουσιαστικά εγώ ήμουν η εργοδότης του και όχι ο Τζέισον, αλλά εξηγώντας του τη κατάσταση με λίγα λόγια με στήριξε και μου υποσχέθηκε ότι θα με βοηθήσει σε ό,τι και αν χρειαστώ. Εφόσον έμαθε για το συμβόλαιο και πάλι δέχθηκε να μην μιλήσει στον Τζέισον, με έκανε να τον εμπιστεύομαι ακόμη περισσότερο.

Ήταν λάθος μου κατά κάποιο τρόπο να μην μιλάω στα παιδιά, αλλά η όρεξή μου είχε χαθεί. Δεν χρειάστηκε να κάνουμε κάποια εμφάνιση, οπότε η μοναξιά και η ησυχία είναι αυτό που χρειαζόμουν για να ξεκινήσω να μαζεύω τα κομμάτια μου. Όσο για τον Χάρρυ δεν έχω ιδέα τι έκανε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ήρθε πολλές φορές στο σπίτι μου, αλλά ο Κέβιν τον έδιωχνε. Ευτυχώς είχα και αυτόν γιατί δεν είμαι σίγουρη αν θα μπορούσα να κρατηθώ και να μην πέσω στην αγκαλιά του. Μου λείπει τόσο πολύ και έχουν περάσει μόνο τέσσερις μέρες. Όταν ερχόταν καθόμουν και τον κοιτούσα μέσα από τη κάμερα της κεντρικής πύλης να μιλάει και να φωνάζει στον Κέβιν, αλλά πάντα στο τέλος έφευγε νευριασμένος. Είδα μερικές φορές το φιλί τους παρά το γεγονός ότι με πονούσε η εικόνα. Ήθελα να σιγουρευτώ ότι δεν κάνω λάθος, αλλά ακόμα δεν ξέρω. Όντως αυτή τον φίλησε, αλλά ο Χάρρυ ανταποκρίθηκε στο φιλί της. Δεν θα μπορούσε να τη σπρώξει, αλλά δεν έπρεπε να την φιλήσει έτσι! Όχι έτσι! Έτσι φιλούσε εμένα! Πόσο μου λείπουν τα χείλη του, αυτός ο μικρός χτύπος που έχανα κάθε φορά που με φιλούσε.

Έχουν περάσει τέσσερις μέρες, μόνο τέσσερις μέρες και νιώθω ακόμα το ίδιο κενό. Δεν έχει αλλάξει τίποτα απολύτως. Μόνο ένα πράγμα άλλαξε και αυτό είναι ο πόνος μέσα μου. Θα σκεφτόταν κανείς ότι δεν είναι τόσο επίπονος όσο πριν τέσσερις μέρες, αλλά όχι. Είναι ακόμα χειρότερος, πονάει πιο πολύ και αυτό με κάνει να τρομάζω για τις μέρες που έρχονται. Το κινητό μου χτυπούσε συνέχεια. Αφού δεν άνοιγα σε κανέναν, φρόντιζα τουλάχιστον να το σηκώνω για να ξέρουν ότι είμαι καλά. Στον Χάρρυ όμως δεν το σήκωνα, όπως ήταν αναμενόμενο εξάλλου. Μόνο τη φωνή του να άκουγα μπορεί και να λύγιζα, μπορεί να το σκεφτόμουν για πολλοστή φορά ακόμα.