Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 51ο~

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με ένα σφίξιμο στο στομάχι. Δεν θα το θεωρούσα κακό προαίσθημα, περισσότερο το ένιωθα σαν άγχος, σαν να χρειαζόταν να βρίσκομαι σε συνεχή ετοιμότητα, κυρίως ψυχολογικά. Αυτή η συνεχή ανησυχία με τρελαίνει, δεν μπορώ να την αντιμετωπίσω, νομίζω ότι εκείνη την ώρα θα εκραγώ από το άγχος. Κι άλλες φορές έχω ξυπνήσει με αυτό το σφίξιμο, αλλά αυτή τη φορά όσο περνάνε οι ώρες, μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Φόρεσα ένα μαύρο κολάν, μια λευκή κοντομάνικη μπλούζα και την γκρι αθλητική μου φόρμα. Σήμερα έχω ραντεβού μαζί με τη Κάθριν για περιποίηση. Δεν έχω εξακριβώσει στους υπεύθυνους τι ακριβώς θέλουμε, γι' αυτό και με τα χρήματα που τους πρόσφερα θα έβγαζαν ένα δικό τους πρόγραμμα για εμάς αφήνοντας περιθώριο να προσθέσουμε παραπάνω εξυπηρέτηση. Φόρεσα τα μαύρα Nike αθλητικά μου, πήρα το μαύρο σακίδιό μου και κατέβηκα τις σκάλες του άδειου σπιτιού, αφού ο Νάιλ ήταν ήδη στη Κάθριν. Πήρα στο χέρι δύο κομμάτια κέικ, χαιρέτησα τη Μπρέντα και τη Τζέσι και βγήκα από το σπίτι. Μπήκα στο αμάξι μου και κατευθύνθηκα έξω από το γκαράζ. Καθώς περίμενα να ανοίξουν τη πύλη του σπιτιού πήρα τηλέφωνο τον Χάρρυ.

«Καλημέρα όμορφη!» άκουσα την βαριά φωνή που μου έχει λείψει τόσο πολύ. Ανάθεμα το πόσο εύκολα μπορεί να μου λείψει αυτός ο άνθρωπος.

«Καλημέρα Χαζ!» η πόρτα άνοιξε και ξεκίνησα να οδηγάω νεύοντας στους φύλακες. «Τι κάνεις;» ρώτησα εύθυμα.

«Καλά, ετοιμάζομαι με τον Λου για την συνέντευξη!»

«Πες του 'γεια' από εμένα!» περίμενα ακούγοντας τον Λούι να με χαιρετάει από μακριά. «Πως ήταν χθες;»

«Ωραία ήταν! Κάναμε συνέχεια βόλτες μέσα στο μουσείο, μιλούσαμε στους δημοσιογράφους, βγαίναμε φωτογραφίες... τα γνωστά!»

«Μην ενθουσιάζεσαι τόσο!» άκουσα το γέλιο του στο ακουστικό και η μέρα μου ξαφνικά φάνηκε πιο όμορφη.

«Μου λείπεις μωρό μου, γι' αυτό!» η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά στο άκουσμα αυτού του χαρακτηρισμού για άλλη μια φορά.

«Κι εμένα μου λείπεις πολύ!» σταμάτησα στο φανάρι κοντά στο σπίτι της Κάθριν.

«Θα έρθω σήμερα τα ξημερώματα μάλλον, μην με περιμένεις, κοιμήσου!»

«Εντάξει, θα σε δω το πρωί τότε!» άναψε πράσινο, αλλά κανείς δεν ξεκινούσε. Κόρναρα και επιτέλους ξεκίνησαν.