Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 52ο~

Μερικά χτυπήματα του κουδουνιού με έκαναν να ανοίξω τα μάτια μου. Έλεγξα την ώρα απέναντι στον τοίχο, προσέχοντας ότι είναι ακόμα 9:00 το πρωί. Έτριψα τα μάτια μου και ανασηκώθηκα τραβώντας από το σώμα μου τα λεπτά σκεπάσματα. Στρέφοντας το βλέμμα μου είδα τον Χάρρυ να κοιμάται. Ήταν μπρούμυτα, όπως πάντα, τα χέρια του κάτω από το μαξιλάρι που είχα εγώ αγκαλιά το βράδυ και το πρόσωπό του στραμμένο προς εμένα. Χαμογέλασα στην όψη του όταν ένα ακόμα χτύπημα στη δική μου πόρτα αυτή τη φορά, με επανέφερε.

«Ποιος είναι;» η ένταση της φωνής μου έκανε τον Χάρρυ να κουνηθεί ελαφρά.

«Γουίλ!» ακούστηκε η αντρική φωνή πίσω από τη πόρτα.

Επεξεργάστηκα το όνομα για μερικά λεπτά όταν τα μάτια μου άνοιξαν ορθάνοιχτα, σχεδόν έτοιμα να πεταχτούν έξω, όταν συνειδητοποίησα ότι ο Γουίλ βρίσκεται στην ομάδα του μάνατζμεντ. Κοιτούσα μία τον Χάρρυ και μία τη πόρτα τρομοκρατημένη για το τι έπρεπε να κάνω. Ο φόβος μου μεγάλωνε κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Τι δουλειά έχει αυτός εδώ; Η πόρτα χτύπησε άλλη μια φορά και χωρίς να το σκεφτώ έσπρωξα τον Χάρρυ δυνατά πετώντας τον στο πάτωμα. Το αγκομαχητό του όταν συγκρούστηκε με το πάτωμα ακούστηκε αρκετά επίπονο, αλλά μου ήταν αδύνατο να δώσω παραπάνω σημασία.

«Περάστε!» φώναξα στρώνοντας νευρικά τα σεντόνια και πετώντας πάνω στον πεσμένο Χάρρυ ό,τι έμεινε στο κρεβάτι.

Η πόρτα μου άνοιξε και μπήκε μέσα ο Γουίλ. Δεν ήταν μεγάλος, γύρω στα 40 χρονών, μαύρα μαλλιά και ελάχιστα γκρίζα στις άκρες. Φορούσε φόρμες, πρώτη φορά που τον βλέπω τόσο πρόχειρα ντυμένο.

«Καλημέρα!» είπε τυπικά.

«Καλημέρα κύριε Γουίλ!» τον καλημέρισα νευρικά ταιριάζοντας τα μαλλιά μου.

«Ξέρω ότι δεν είναι η κατάλληλη ώρα, αλλά έμαθα ότι χθες σε επισκέφθηκε η Κρίστι Γουάιτ! Είναι αλήθεια;» φυσικά και θα το μάθαινε, δεν ήταν και δύσκολο.

«Εε ναι αλήθεια είναι!» παραδέχτηκα.

«Θα ήθελα να μάθω για ποιο λόγο ήρθε!» σταύρωσε τα χέρια και περίμενε στη θέση του. «Πίστευα ότι μετά το συμβάν σας που ευτυχώς καταφέραμε και καλύψαμε, είχε λήξει η υπόθεση!» συνέχισε με αυστηρό τόνο.

Όσο θυμάμαι το πόσο εύκολα κατάφεραν να καλύψουν τη πάθησή μου από τα media, τόσο πιο εύκολο μου είναι να τον διώξω από το δωμάτιο που μου ζητάει εξηγήσεις κάνοντάς με να νιώθω ενοχές.