Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Επίλογος~

«Θα μου λείψεις!»

Τρεις λέξεις που άκουγα από κάθε άτομο που αποχαιρετούσα. Του Λίαμ, του Νάιλ και του Λούι ίσως να ήταν οι χειρότερες. Αυτές που με έκαναν να νιώθω ότι αρχίζω να διαλύομαι σιγά, σιγά. Τα συναισθήματα με χτυπούσαν σε κάθε πιθανό σημείο κάνοντας τον εαυτό μου να αφήνει κάθε λίγο και λιγάκι τα κομμάτια του να πέφτουν στο κενό. Είναι από τις λίγες φορές που θέλω κι εγώ να πέσω σε αυτό το μαύρο σκοτάδι, να μείνω εκεί για πάντα.

Μοιάζει θλιβερό. Έχω κουραστεί τόσο πολύ, που δεν θέλω να προσπαθήσω ούτε λίγο να δείξω ότι είμαι καλά. Πως μπορώ εξάλλου να παριστάνω ότι είμαι καλά. Θέλω να μιλήσω γι' αυτό. Γαμώτο! Θέλω να ουρλιάξω, να φωνάξω γι' αυτό, αλλά δεν μπορούσα ούτε να ψιθυρίσω ότι είμαι καλά, είτε ήταν ψέμα, είτε όχι.

Θα ήταν πιο εύκολο να τα διαγράψω όλα από τη μνήμη μου, να χτυπήσω τα χέρια μου και να εξαφανιστούν όλα, η στεναχώρια, η θλίψη, η απογοήτευση, ο πόνος κάθε κομματιού της καρδιάς μου που διαλύεται. Το θέμα με εμένα είναι ότι ακόμα και αν μπορούσα να πραγματοποιήσω αυτή την ανάγκη, δεν θα το έκανα. Μαζί με αυτά τα συναισθήματα θα φύγει και εκείνος. Όλες μου οι αναμνήσεις θα σβηστούν, θα μαυρίσουν, δεν θα υπάρχουν στο μυαλό μου. Μου είναι αδύνατον να αφήσω τον εαυτό μου να ξεχάσει, δεν θέλω να ξεχάσω. Προτιμώ να το αφήσω να με πονάει, παρά να φύγει για πάντα όλη η ιστορία από μέσα μου.

Παρ' όλα αυτά βρίσκομαι προσγειωμένη στη πραγματικότητα και βιώνω ξανά τον ίδιο πόνο, το ίδιο μαρτύριο. Δεν πιστεύω ότι θα τον ξεχάσω, όχι, το θεωρώ απίθανο. Είναι ψέμα πως με τον καιρό ξεχνάς. Τίποτα δεν ξεχνιέται, ειδικά κάτι τόσο δυνατό. Τίποτα! Όλα μένουν καρφωμένα στο μυαλό. Ακόμα και να θέλεις να ξεφύγεις από τις αναμνήσεις που σε κυνηγούν, δεν μπορείς έτσι απλά. Κι αν το καταφέρεις, θα υπάρξουν στιγμές που θα είσαι μόνος και τότε όλες εκείνες οι αναμνήσεις τους παρελθόντος θα εμφανιστούν μπροστά σου για ακόμη μία φορά να σου θυμίζουν ότι τελικά σου λείπει. Όσος χρόνος κι αν πέρασε σου λείπει ακόμα.

«Δώρα, ο Χάρρυ είναι στο γραφείο μου!» στο άκουσμα του ονόματός του ένας μεγάλος κόμπος δημιουργήθηκε στο στομάχι μου. «Πήγαινε, σε λίγο φεύγεις!» συνέχισε ο Τζέισον με αυστηρό τόνο. «Θα είμαι κάτω, μην αργήσεις πολύ.» είπε καθώς έφευγε από τον όροφο αφήνοντάς με μόνη στο δωμάτιο αναμονής.

Δεν ξέρω καν αν είμαι έτοιμη να το αντιμετωπίσω όλο αυτό ξανά. Αυτή τη φορά θα είμαι μόνη μου μαζί του, κάτι για το οποίο ευτυχώς δεν χρειάστηκε να παρακαλέσω τον Τζέισον. Ένιωθα το σώμα μου βαρύ, δύσκολο να μετακινηθεί. Είναι ένα γνωστό συναίσθημα για εμένα, αλλά συνεχίζω να μη γνωρίζω τον τρόπο για να το αντιμετωπίσω, αν και αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποιος.