Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 70ο~

Το κουδούνι της πόρτας μου χτύπησε αρκετές φορές όταν επιτέλους βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ από τον καναπέ. Μάζεψα τα μαλλιά μου σε μια αλογοουρά και κατευθύνθηκα, σχεδόν σέρνοντας εξαντλημένη τα πόδια μου, μέχρι την είσοδο του σπιτιού. Στάθηκα πίσω από τη πόρτα έχοντας το χέρι μου κρεμασμένο στο χερούλι παίρνοντας βαθιές ανάσες για να γεμίσω το σώμα μου δύναμη να αντέξω το αποψινό. Εισπνέοντας ξανά, άνοιξα τη πόρτα βλέποντας μόνο τρία αγόρια. Δεν μπόρεσα παρά να απογοητευτώ που δεν είναι εδώ ο Χάρρυ, αλλά θα έπρεπε να έρθει, έτσι είχε πει ο Τζέισον.

«Δώρα!» κατέβασα το βλέμμα μου όταν άκουσα την απογοητευμένη φωνή του Λίαμ.

Πριν προλάβω να πω κάτι, να δικαιολογηθώ που μας έχω φέρει σε αυτή τη κατάσταση, βρέθηκα ανάμεσα σε τρία ζευγάρια χέρια να με αγκαλιάζουν σφιχτά. Όση στοργή δεν ένιωσα αυτές τις δύο βασανιστικές μέρες, τη βρήκα στην αγκαλιά του Λούι, του Νάιλ και του Λίαμ. Είχα ανάγκη από μία αγκαλιά και οι δικές τους ήταν υπέρ αρκετές. Μου έκαναν ακόμα πιο δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι πρέπει σε μερικές μέρες να τους αποχωριστώ.

«Συγγνώμη παιδιά! Συγχωρέστε με, δεν ξέρω πως έγινε! Συγγνώμη!» κούρνιασα καλύτερα μέσα στα χέρια των παιδιών καθώς το πρόσωπό μου γέμισε πάλι δάκρυα.

«Δεν υπάρχει τίποτα να συγχωρέσουμε Δώρα! Μη κλαις, σε παρακαλώ!» μου είπε ο Λίαμ γλυκά.

«Δεν πρόκειται να μην σε ξαναδούμε αγάπη! Θα είσαι πάντα σε αυτή τη μπάντα!» ο Λούι με έσφιξε περισσότερο κοντά του όταν ένιωσα μερικά δάκρυα να πέφτουν στη μπλούζα μου.

«Θα προσπαθήσουμε όσο μπορούμε για να σε κρατήσουμε εδώ! Θα κάνουμε ό, τι περνάει από το χέρι μας, στο υπόσχομαι!» ένευσα καταφατικά στα ενθαρρυντικά λόγια του Νάιλ και τους οδήγησα στο σαλόνι.

Όταν καθίσαμε επικρατούσε μια αμήχανη σιωπή στο χώρο. Για εμένα ήταν αδύνατο να μιλήσω μιας και ένιωθα ένοχη για τη πορεία που έχει πάρει η κατάσταση, αλλά τα παιδιά θα μπορούσαν να πουν κάτι. Όσο πιο σιωπηλοί έμεναν, τόσο πιο ένοχη ένιωθα για όσα έκανα. Παρ' όλα αυτά η ενοχή μου δεν σταματάει εκεί. Αυτή τη στιγμή το μόνο που σκέφτομαι είναι ο Χάρρυ, ο λόγος για τον οποίο κλαίω είναι ο Χάρρυ. Δεν είναι ούτε η μπάντα, ούτε η παγκόσμια περιοδεία μας που πλησιάζει, ούτε οι θαυμαστές που θα απογοητεύσω όταν φύγω, παρά μόνο αυτός. Νιώθω τόσο άσχημα που σκέφτομαι έτσι, αλλά δεν μπορώ να λέω ψέματα στον εαυτό μου.