Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 47ο~

Μετά από μερικά λεπτά απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον για να πάρουμε ανάσα. Η απώλεια των χειλιών του όμως με επανέφερε στη πραγματικότητα, σε μια που είμαι αναγκασμένη να ζω, σε μια που υπέγραψα σε ένα ηλίθιο χαρτί. Έπιασε τα χέρια μου, αλλά τα τράβηξα κατεβάζοντας το βλέμμα μου. Ήξερα τι έπρεπε να πω, τι έπρεπε να κάνω και κυρίως τι θα γινόταν αν δεν του μιλούσα τώρα. Μέσα μου κυριαρχούσε μια διαμάχη ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω μου, ανάμεσα στη καρδιά μου και το μυαλό μου. Δεν μου κάνει εντύπωση που κέρδισαν τα πρέπει μαζί με το μυαλό, πάντα αυτό γινόταν. Δεν ξέρω αν αυτή ήταν μια απλή μάχη ή ένας ολόκληρος πόλεμος, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έχω δεύτερη επιλογή.

«Χάρρυ, πρέπει να φύγεις!» ψιθύρισα αδύναμα.

Το βλέμμα του ξαφνικά σκοτείνιασε. Κατέβασε το πρόσωπό του ώστε να με κοιτάξει, αλλά τραβήχτηκα κι άλλο μακριά του αποφεύγοντας να τον αντικρίσω. Ντρεπόμουν τόσο πολύ γι' αυτό που ήμουν έτοιμη να κάνω, του έδωσα ελπίδες όταν δεν είμαι σε θέση να ανταποδώσω. Μπορεί να θέλω όσο τίποτα άλλο, αλλά βρίσκομαι με τα χέρια δεμένα και τη καρδιά μου περιορισμένη από τα πρέπει που μου επέβαλαν.

«Τ-Τι λες;» τα μάτια μου βούρκωσαν στο άκουσμα της φωνής του να σπάει.

«Δεν ήταν σωστό αυτό που κάναμε!» με έπιασε από το πηγούνι και ανέβασε το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάω.

«Εμένα γιατί μου φάνηκε τόσο σωστό;» τράβηξα το κεφάλι μου και έκλεισα τα μάτια σφιχτά συγκρατώντας τα δάκρυά μου.

«Δεν ξέρω Χάρρυ, δεν έπρεπε να γίνει!» ένας λυγμός ξέφυγε από μέσα μου, δεν μπορούσα να τον ελέγξω, απλά έφυγε, απλά με πρόδωσε, εμένα και τα συναισθήματά μου.

«Ήθελες να γίνει όμως, έτσι;» η φωνή του ακουγόταν ήρεμη, αλλά τα χέρια του είχαν αρπάξει το σεντόνι γύρω μου, έτοιμα να το κάνουν χίλια κομμάτια. Οι φλέβα στο λαιμό του είχε γίνει πιο έντονη όπως και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του που προμήνυαν την ένταση που προσπαθούσε να κρύψει το σώμα του.

«Δεν έχει σημασία! Απλά φύγε!» μουρμούρισα.

«Έχει γαμώτο!» φώναξε και σηκώθηκε όρθιος κάνοντάς με να τιναχτώ ελαφρά τρομαγμένη. «Έχει μεγάλη σημασία αν το ήθελες ή όχι!» τα χέρια του σχηματίστηκαν σε γροθιές συγκρατώντας τον θυμό του.

«Ας το ξεχάσουμε, σαν να μην έγινε!» είπα ήρεμα, ενώ αυτός κουνούσε αρνητικά το κεφάλι του περπατώντας πέρα δώθε νευρικά μπροστά μου.