Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 59ο~

11 μήνες μετά

«Φεύγουμε!» η φωνή του Κέβιν γέμισε ολόκληρο το πούλμαν. Το ένιωσα σαν τρυπάνι στα αφτιά μου σε συνδυασμό με ένα συνεχές βουητό.

Ο οδηγός ξεκίνησε και δεν αργήσαμε να βρεθούμε στο δρόμο για την επιστροφή. Το πιο πιθανό είναι τα αγόρια να κοιμούνται ήδη, οπότε πολύ απλά τράβηξα το κουρτινάκι της κουκέτας μου και έκλεισα τα μάτια μου.

Ήταν τόσο δύσκολη η φετινή περιοδεία, είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολλές από τις ευρωπαϊκές χώρες μέσα στις οποίες υπήρχε και η Ελλάδα. Ήταν μία χάρη που ζήτησα εγώ προσωπικά από τον Τζέισον την οποία, ύστερα από πίεση, δέχτηκε. Όταν φτάσαμε στην Αθήνα ο ενθουσιασμός ξεχείλιζε από μέσα μου. Κατεβαίνοντας από το πούλμαν ένιωσα τόση υπερηφάνεια για την εθνικότητά μου. Τα λόγια του κόσμου με συγκινούσαν καθώς άκουγα πόσο χαρούμενοι και περήφανοι είναι που κατάφερε μια ελληνίδα να κατακτήσει με τη φωνή της ολόκληρο τον κόσμο. Ναι, ακουγόταν πολύ υπερβολικό, ειδικά από τη στιγμή που δεν έκανα τίποτα μόνη μου, αλλά μαζί με τα αγόρια. Παρ' όλα αυτά, τα λόγια τους δεν σταματάνε να γυρνάνε στο μυαλό μου. Φυσικά, έστειλα άτομα στη Θεσσαλονίκη για να φέρουν τους γονείς μου και τις φίλες μου ώστε να παρακολουθήσουν τη συναυλία. Μου είχαν λείψει και θα ήταν ανόητο από μέρους μου να μην τους καλέσω. Θα μου μείνει σίγουρα αξέχαστο εκείνο το βράδυ.

~flashback~

«Εισπνοή, εκπνοή Δώρα! Ξέρεις πως γίνεται! Αγχώνεις κι εμένα με τη ψυχολογία σου!»

«Συγγνώμη Λου!» συνέχισα να αναπνέω προσπαθώντας να ξεπεράσω το άγχος μου.

Φώτα σβηστά, από το στάδιο ακούγονται υστερικά ουρλιαχτά και φωνές. Οι προβολείς αρχίζουν και τρεμοπαίζουν πάνω στη σκηνή που προνοούσαν την, από λεπτό σε λεπτό, εμφάνισή μας. Σταθήκαμε πίσω από την μαύρη κουρτίνα που μας χώριζε με το κοινό. Όταν ο Λίαμ, ο Λούι και ο Νάιλ ήταν έτοιμοι, η μουσική ήχησε δυνατά στα ηχεία και η κουρτίνα έπεσε. Τα φώτα χύθηκαν πάνω μας, οι φωνές του κοινού αντηχούσαν σε όλο το στάδιο, τα πανό υψώθηκαν ψηλά στον αέρα με τα γνωστά λόγια αναγραφόμενα.

«Γεια σου Ελλάδα μου!» επιτέλους η μητρική μου γλώσσα βγήκε από το στόμα μου. Αφού τα αγόρια χαιρέτησαν τον κόσμο, πήρα εγώ το λόγο. «Τι κάνετε παιδιά;» χαμογέλασα ψάχνοντας με το βλέμμα μου τις θέσεις που καθόντουσαν οι γονείς μου, αφού τα κορίτσια φυσικά βρισκόντουσαν μπροστά στη σκηνή. «Εγώ αισθάνομαι υπέροχα που βρίσκομαι απόψε εδώ. Έχω τόσο πολύ καιρό να έρθω και πραγματικά μου είχε λείψει η υπέροχη χώρα μου!» έκανα μια παύση όταν έπιασα τους γονείς μου να με χαιρετάνε. «Λοιπόν, πιστεύω να είστε έτοιμοι για σήμερα, γιατί θα περάσουμε πολύ καλά. Θέλω επίσης να δείξετε κατανόηση γιατί σήμερα βρίσκονται οι γονείς μου εδώ, πέρα από τους αγαπημένους μου φίλους.» κοίταξα προς το μέρος των γονιών μου και άρχισα να περπατάω στο διάδρομο της σκηνής. «Μαμά, μπαμπά σας ευχαριστώ πολύ που πιστέψατε σε μένα. Χωρίς εσάς δεν θα βρισκόμουν εδώ που βρίσκομαι! Σας αγαπώ πολύ!» έστειλα ένα φιλί προς το μέρος τους καθώς η μαμά μου σχημάτισε με το στόμα της 'σ' αγαπώ'.