İskoç Gelin /Tamamlandı/

3.Bölüm-Nikah

...1.Part...

Kızlar babalarına, Mary de Daniel'a bakmayı sürdürüyordu. Okyanus yeşili gözleri Mary'nin üzerinden bir an olsun ayrılmıyordu. Mary, biraz önce duymuş olduklarını unutmak amacıyla iyice yeşil gözlü deve odaklanmaya çalıştı ama nafileydi. Her duyduğu kelime beyninde yankılanıyordu resmen. Gerçekten o iki adam da evlenecekti, hem de bu evin kızlarıyla! Babası böylesine küçük bir ayrıntıyı nasıl olurda atlamıştı, böylesine bir bilgiyi evlenirken mi paylaşmayı düşünüyordu acaba! Babasının kafasından neler geçtiğini sadece Tanrı bilebilirdi!

Mary, daha fazla durumu sorgulayabilecek cesareti kendinde bulamıyor, biraz daha bu konuyu deşerse altından daha kötü şeylerin çıkacağını düşünüyordu. Neler olup bittiğini net olarak anlayabilmesi için Mary'nin de diğer kız kardeşleri gibi babasından düzgün bir açıklama istemesi gerekiyordu ama kafasında sürekli her şeyin daha kötüye gittiği, bir değil iki gelin çıkacağı, artık istese de kardeşlerini koruyamayacağı, hayatlarının bir felakete doğru sürüklendiği vardı.

Ne kadar süre Daniel'a bakmıştı, ne kadar süre bu büyük sessizlik olmuştu, farkında değildi ama Daniel'ın sıkılacağı kadar fazlaydı anlaşılan. Daniel, bu bakışmalarla bir yere varılamayacağını anlamış olmalıydı ki sonunda bezmiş bir tavırla ellerini kaldırdı ve:

-Özel bir görüşme yapmak isterseniz, biz hole çıkabiliriz yeter ki daha can sıkıcı bir duruma dönüşmeden, bu iş hemen çözülsün de biz de işimize bakalım.

Mary, bu sözler ardından yavaşça ayağa kalkıp Daniel'a doğru iki adım attı ve tam karşısında durdu. Başını kaldırıp gözlerinin içine baktı;

-Gerek yok bayım, hole biz çıkarız. Siz rahatınıza bakın lütfen, sonuçta misafirsiniz. Bizi biraz beklemenizi rica etmek zorundayım, müsadenizle. Dedikten sonra arkasına bile bakmadan hole doğru yürümeye başladı. Arkasından onu takip eden ayak seslerini duydu ama dönüp bakmadı, dönse bile hiçbir şey görebilecek durumda değildi. Sadece o odadan çıkmak, bu ortamdan uzaklaşmak ve doyasıya ağlayarak içini boşaltmak istiyordu.

Hole çıkarken gözleri dolu doluydu. Hole çıktığında ise arkasından kapı kapanırken bile misafir odasına son bir bakış atmamıştı. O adamların onun bu sefil ve berbat haliyle de eğlenmelerini istemiyordu, zaten yeterince eğlenmişlerdi, onlara yeni malzeme vermeye gerek yoktu.

Gözyaşları artık akmaya hazır bir haldeyken babası Jamison önüne dikildi, bir şeyler demek istediğini fakat konuya nasıl girmesi gerektiğini bilemediğini anlıyordu. Sonuçta senelerini babasını seyrederek geçirmişti, onun en küçük hareketinden ne yapacağını, ne yapmak istediğini, neye sinirlenip neyden mutlu olduğunu anlayabiliyordu. Ama Mary başını kaldırıp babasının yüzüne bakmadı, ona o çok ihtiyaç duyduğu cesaret verici gülümsemesini de göndermedi ya da babasının her zaman söylediği, sıkıntılarını büyülü bir şekilde alan sıcacık kucaklamasından da yapmadı aksine babasının ayakkabılarına o sürekli beklettiği gözyaşlarını akıttı.

Babası sıkıntıyla ellerini saçları arasından geçirdi ve Mary'nin arkasında duran kızlarına yardım istercesine baktı fakat kızlar yardım etmeye o kadar istekli görünmüyorlardı. Aksine, Jamie kaşlarını çatmış babasına sinirli sinirli bakıyordu, ikizler ise ağlama krizlerinden birine girmek üzereydiler. Baron Jamison, kızlarının bir açıklama beklediklerini biliyordu ama önce onları sakinleştirmesi gerektiğinin farkındaydı yoksa söylediği hiçbir söz şu an için kızlarına bir anlam ifade etmeyecekti. Öncelikle Mary'den başlaması gerekiyordu, eğer Mary sakinleşirse hepsi sakinleşecekti.

Jamison, ellerini Mary'nin omuzlarına koydu. Rahatlatmak için yapılan bu hareket, Mary'e daha ağır gelmişti sanki her şeyin sorumluluğu onun omuzlarına yüklenilmek isteniyor gibi hissetmişti. Bunun çok saçma olduğunu biliyordu, babası asla böyle bir şey yapmazdı ama şu anda psikolojisi çok da iyi değildi, bu yüzden de kafasından sürekli saçma sapan düşünceler geçiyordu. Bir an önce bu düşüncelerden kurtulması gerektiğinin farkındaydı, içeridekiler huysuzlanmadan konuşulması gereken ne varsa konuşulup konu burada kapanmalıydı.