Chapter 35: Reunited

916 63 4
                                    

"Sya ang boyfriend ko kaya pwede bang layuan mo na ako!" I said pulling out my wallet from my purse, "ito nga pala ang bayad ko sa kinain ko, yung sukli i-tip mo na lang sa waitress."

Alden and I walked over to his booth, the lady Alden was with was still there she was on her phone. "You know this young lady?" The slender lady asked.

"Yeah, she's apparently my girlfriend now." Alden said jokingly, at nasiko ko sya sa kanyang nasabi. "Hey. that hurt," Alden chuckles while rubbing the targeted area.

The woman stood up, "since it's already late and you already have a new person to accompany you, might as well call this meeting a night?"

"Of course, of course, when do you want to meet up again?"

She opens her phones, probably to check her schedule, "I have an open lunch tomorrow."

"That will be great," Alden said, "1 pm at Casa Italianos good?"

"That'll be grand..." she said and walked away.

"Excuse me," I said catching her attention and I walked towards her, leaving Alden's side, "my name is Maine Mendoza," I offered my hand.

"Pia" she said accepting my handshake. I saw her walk out the restaurant and drove away on her silver Mercedes.

Alden catching up to me, "san hotel mo?" I showed him my hotel's address at sabi nyang ihahatid nalang nya ako.

Pagka pasok namin sa kotse, "saan ka nanaman ba pumunta!" Na sigawan ko si Alden na nag sta-start up ng sasakyan. "Alden huli kitang nakita para kang mamatay sa kalasingan."

"I've been busy okay."

"Busy, na hindi ka man lang nagpaalam kahit kanino, kahit sa lola mo?"

"Tinext ko siya diba, kinailangan kong umalis ng patago, kung nagsabi ako hindi ako papayagan ni Lola."

Dire-diretso parin ako sa aking mga tanong, "alam mo bang malapit na yung contest, yung dalawa mong lola kukunin na ang bakery natin."

"Kaya nagparamdam ako diba?" he said while driving, "kaya nga nagtext ako tungkol sa contest, 'lam kong hindi natin magagawa ang gusto ni Lola, dahil alam ko ang nangyayari sa main branch bago pa nya nalaman."

"Eh bakit..."

"Eh bakit ano Maine?" He interrupts, "bakit ang dami mong tanong?" Nagulat ako, hindi ko alam kung bakit biglang nag kulo itong dugo ni Alden.

"Sorry, nagaalala lang kami sa'yo." sabi ko sa kanya.

"Ako rin nagaalala sa sarili ko, kaya nga umalis ako ng Pinas diba?" Hindi ko naintindihan ang sinabi nya pero tumahimik nalang ako para iwas sa gulo.

Nung nakarating kami sa hotel ko, mag aalas onse na. "Sige na Maine, take some rest."

"Paano ikaw, saan ba ang hotel mo?" I asked out of worry.

"Malayo pa dito, baka 11:30 pa ako makakauwi." he rubbed his eyes with the back of his hand, a sign of his sleepiness. "O sige na, baba na, para makabalik na rin ako."

"Hindi, I'm not letting you drive all the way back to your hotel." Sabi ko sa kanya, refusing to get out of his car.

"So anong balak mo ngayon?" He's frustration coming back. "Wait don't tell me..."

"Uh-huh, i-drive mo sa parking lot, doon ka sa hotel ko matutulog." I commanded him.

He chuckles out his frustration, "gusto mo lang akong matulog sa hotel mo para tabi tayo eh," he gave me a sly smile, "aminin mo, you missed me so much na gusto mo akong yakapin sa pagtulog noh?"

I turned red, "Wow, ang lakas ng tama mo. Gusto lang kitang matulog sa room ko dahil ang layo ng hotel mo atsaka inaantok ka pa, baka maasikdente ka pa, kaya idrive mo na 'tong kotse sa parking para makapagpahinga na tayo."

"Yes ma'am" he drove his car to the underground parking and we took the elevator to the 12th floor where my hotel room is located.

Pagpasok namin sa kwarto ay bagsak agad sya sa kama ko. "Hoy, dyan ako sa sofa ka," I told him.

"Ikaw nagsabing dito ako matulog tapos patutulugin mo ako sa sofa." he sarcastically said, but he still went to lay on the sofa. "Paano mo nga pala ako nahanap?" He asks, while I threw a pillow at him.

"With Lola Nidora's magic nahanap kita," I told him, while I watched him taking off his button down, leaving him wearing his white v-neck undershirt and slacks, his shoes scattered on the floor. "Dyan ka lang magpapalit lang ako."

I went to the bathroom to change into pajamas coming back out, I laid on my bed staring at Alden. Lying at this comfy bed is when I realized how uncomfortable he must be, ang laki-laking tao pinipilit humiga sa maliit na loveseat, halatang hindi pa malambot ang hinihigaan nya.

Hindi ko mapigilan ang sarili ko, "sige na nga tabi na tayo." Biglang talon naman nito sa kama, "excited makatabi ako?"

He gave me a smile, "slight lang naman," and he snuggled himself in the blankets.

Napa kamot ako ng ulo, "sure ka bang ikaw ang Alden na kilala ko sa Pilipinas?"

"Bakit, ano ba ang gagawin ng Alden ng LA na hindi gagawin ng Alden ng Pilipinas?"

The answer to his question was a no brainer, "Lahat ng ginagawa mo, ang kulit mo, parang hindi ka mapakali, usually subtle lang ang pagpapakita mo ng kakulitan."

He sat up on the bed and I sat up as well, "eh ikaw, si Maine ka pa rin ba na kilala ko?"

I was dumbfounded by his question, "Ako toh, walang nag iba."

"Ang Maine na kilala ko, ayaw na ayaw nagpapahatid, ba't ikaw willing na willing kanina."

"Syempre, wala akong pera, at pangalawa, baka maligaw pa ako kaya nagpahatid ako, kung taga dito lang ako eh umuwi na ako mag isa eh." I gave him a pout while he gave me a smile.

Nagkatinginan kaming dalawa, "Na miss kita."

Biglang laglag ng puso ko, tama ba'ng narinig ko, na miss nya ako. "Ano?"

"Sabing na miss kita, hindi mo ba ako namiss?"

"N-na miss rin kita, kaya nga kita hinanap eh, kasi na miss kita."

"Hindi, hindi mo maintindihan, na miss talaga kita ng sobra." Biglang niyakap nya ako.

I was caught off guard by his words and actions, para akong nananaginip, wait gising ba talaga ako.

His tight embrace, showed how much he really missed me. Every heartbeat in rhythm with mines. When he finally let go, I saw it in his eyes that he was genuine with his emotions.

We sat here for at least a minute just looking at each other, biglang nagsalita sya, "O tulog na tayo, maaga pa tayo bukas eh." Nge, yun lang 'yon... kala ko naman magkakamoment kami ni Alden.

The next day at lunch we met with Pia once more, "Alden, how was your night," sabi ni Pia, "I see your brought your supposed girlfriend." giving me subtle smirk.

"Yeah, she's free for the whole day so might as well bring her, am I right?"

We sat down with her and talked about a new business Alden was planning on having in the US and Pia was his investor. "So is it a deal?" Pia asked Alden who was reading the fine prints of their contract.

"So you'll provide my living costs, am I right?" he asked and she nods back.

"I'll pay for your apartment, monthly bills, etcetera for the first three years, as stated in the contract." She said, "I'll even get you a nice apartment here in LA if you want."

Wait what... Nagulat ako nung sinabi nyang apartment sa LA, lilipat na ba si Alden sa America?

"Alden... uuwi ka diba?" Tinignan ko sya, humihingi ng paniguradong babalik syang Pinas kasama ko.

Antagal na pinag isipan ni Alden ang desisyon nya, "Is there a problem?" Pia asked.

"Oh no, there isn't a problem," napatingin sa akin si Alden litong-lito sa gagawin, "I just have to think about it some more."  

Moment That I Met UTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon