Chapter 33: Ang Pagbabalik ni Frankie

887 58 2
                                    

"Maine kamusta ka na?" He said, and I was in shock for a brief moment. "Oh, para kang nakakita ng multo, ako 'to hindi mo na ba ako nakikilala?"

Tulala ako sa kanya, na para nga akong nakakita ng multo, Hoy Maine gumising ka! Sinigawan ako ni inner voice.

I blinked twice to check kung tama nga ang nakikita ko, "Oh my God, Frankie kamusta ka na!" I said standing up, and giving him a hug. "Tagal na natin nagkikita?"

"How long has it been?" he said, "almost 2 years?"

I laughed, "has it been that long?" I thought about it in my head, actually it's been almost three but pareho na rin 'yon.

"I was gonna grab lunch, mind if I join you?" he asked me and I said that it was fine and we could catch up on life, "Alright, let me just go grab something to eat and I'll join you."

He ordered his food and came back a few minutes later, "kamusta ka na Maine, it's been so long since we talked."

"Oo nga eh, parang kailan lang nag-away tayo," and we both laughed, "Life is good, very busy but still good, ikaw?"

"Same, I'm living my life how I wanted it to be." he looked at me with thanks, "it's all because of you."

I felt delighted hearing that from someone I always knew had a better life ahead of them. "Hay, alam mo matagal ko nang sinasabi sayo na kaya mo yun eh," I smiled, "you just needed little push."

"Then thank you for that little push." He started eating his sandwich, "so what brings you to LA, vacation sa pagiging Yaya Dub?"

Nagulat ako sa sinabi nya, muntikan pa ako mabulunan. My Gahd, pati sya alam nya si Yaya dub, nakakahiya!

"Paano mo alam yun?" My cheeks started turning red, "ano ba yan nakakahiya naman."

He laughs, "anong nakakahiya dun, ang cute nga eh," he pulls out his phone, and shows me the video.

I never really looked at the video again, kaya ngayon nung napanood ko ulit, para akong namatay sa hiya, I started criticizing the smallest things in my head. Gash. Para akong tanga sa vide, bakit mo kailangan i-galaw-galaw ng ganun ang kamay mo Maine. Bakit parang kumukuba ako maglakad, sabi ko na nga eh dapat nag flats lang sinuot ko. Ano ba yang ngiti na yan sobrang laki.

"Ang funny mo, sobrang nakakatawa," my dubsmash video started playing, "naturally funny and beautiful at the same time." he commented.

I shrugged with pride, "It's a talent." We continued eating and talking about our families, career and other stuff.

"So, kamusta ang pagiging baker sa isa sa pinaka magandang bakery sa Pinas?"

"It's tough, especially kung tatlo lang kayo sa shop." he chuckles, "hindi ako nagjojoke, tatlo lang kami, extended branch lang kasi kaya walang masyadong pumupunta."

"Ah, that's good, so parang bakery natin ganun?" he took a sip from his drink.

"Parang ganun na nga, except mas busy ng unti." I told him.

"Paano naman tayo magiging busy eh, palagi ka kayang hindi nagfofocus sa trabaho."

"Hindi kaya," para akong batang pinagtatanggol ang sarili, "may ginawa kaya ako dun!"

We started having conversations about our old bakery, memories of the happy times. "Eh paano yung nadulas ka sa sarili mong dough," he said.

"Naalala mo pa yun?" We laughed, "'di ko naman napansin na nahulog pala yung dough eh..."

"Oo natatandaan ko pa lahat 'yon," he stared at me seriously, "pati nga yung mga kakulitan natin, tandang-tanda ko pa." He held my hand, and I felt a sudden shock in my gut.

Moment That I Met UTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon