Moment That I Met U

Chapter 39: In Danger

Ilang araw na ang nakalipas hindi pa kami ni Alden nagkikita ulit. "Pat, una na ako kayo na lang magsara ng bakery ah." nakabalik na ako sa trabaho pero kahit isang beses hindi kami ni Alden nagkita.

"Oo, kami na bahala dito" Sabi ni Patricia, sabi nya. "Hoping na makapag-usap na kayo ni sir Alden!" sabi nya.

"Ah, thanks Pat, sige alis na ako at kailangan ko pa pumunta kina Lola" dinampot ko ang bag ko at bumyahe na papunta sa bahay nila Lola.

"O andyan ka na pala," sabi ni Lola pagpasok ko sa loob ng bahay nila, "Rogelio! Sabihin mo nga sa mga kasambahay na ipaghanda si Maine ng hapunan.

Nasanay na si Lolang dumadaan ako rito kada tapos kong magtrabaho, umaasang makakakuha ako ng panahon na makapag-usap na kami ni Alden. "Andyan po ba sya?"

"Kakaalis lang nya," she disappointedly said, "Sa palagay ko Maine, alam na nya na dumadaan ka rito."

"Lola, ano ba kasi kailangan kong gawin,gabi-gabi nalang andito ako pero palagi nalang syang wala," the feeling of guilt and regret swirling building up inside of me, "gusto ko lang naman kasi makapag-usap kami ng maayos."

"Maine pasensya ka na sa apo ko at wala talaga akong magawa." Pati rin si Lola hindi gusto na ganito ang nangyayari sa aming dalawa. "Pero hayaan mo Maine, hindi ako papayag na hindi magpakita si Alden sa contest." Yung contest nga pala namin ay mangyayari na next week, tapos na lahat ng preparasyon, ini-intay nalang namin yun date na dumating.

At least yung sa event ay okay na ang lahat, eh ang relationship namin na pagiging magkaibigan hindi pa.

"Sige po Lola, thank you talaga. Alis na po ako para maaga ako makapagready para bukas." Niyakap ko si Lola at dumiretso na pauwi ng bahay.

Habang palakad akong papunta sa sakayan ng bus, hindi ko alam kung nasisiraan na ako or talagang suddenly I just start noticing random things around me.

Lingon sa kaliwa, Bossing's bakery, nakalagay sa ibabaw ng isang maliit na bakery sa kanto malapit kina Lola, nagutom ba ako? Naalala ko bigla ang sarili naming bakery nung makita ko ito.

Lingon sa kanan, Go back to start... Back to school program, Isang poster na nakadikit sa pader, Ano kaya ibig sabihin ng sinasabi nilang "go back to start". Biglang yung bakery ulit ang pumasok sa isip ko, baka dun yung start. Pero naisip ko rin na maaga ako bukas at pagbumalik ako, gabing-gabi na ako makakauwi.

Pagdating ko sa sakayan, lahat ng napapadaan na FX ay patungo lahat sa bakery namin. OMG, kung kailan ko hindi na kailangan ng masasakyan papunta sa isang lugar doon sila marami.

Mamaya habang nagaabang hindi ko mapigilan ang sarili kong pakinggan ang usapan sa cellphone ng lalaking katabi kong nagaabang rin ng masasakyan, Just follow your instinct pare... kung tingin mong ninanakawan ka ng katulong nyo, edi palayasin mo na yan...

At that point, sinunod ko na ang gusto ng tadhana para sa akin, pa instinct-instinct pa kasing nalalaman eh... Dumaan ako sa bakery namin mag 11 pm na nung makababa ako sa sinasakyan kong FX. Pero pagdating ko doon, nakita ko ang kotse ni Alden naka park sa harapan ng bakery.

Finally...

While I was walking across the street to the other side, all I could think of was what will say say, how should I start it? Should I give him a hug, will a sorry be enough?

Biglang out of nowhere, napansin kong may lumapit sa sasakyan ni Alden, dahil nga madilim hindi ko masyadong ma-identify and itsura nya. Ang nakikita ko lang ay naka itim sya na t-shirt at naka baggy shorts.

Pagkarating ko sa kabila ng kalsada, yung lalaki ay sumandal sa poste ng kuryente sa gilid, I really didn't mind him kaya direderetcho lang ako papunta sa front doors ng bakery.

Then suddenly while I was trying to find the front door keys, in the corner of my eyes the man started acting, nilapitan nya ang driver side ng sasakyan at nakaramdam ako ng kaba sa aking sarili.

But every second of him standing there, I just felt really nervous and kept thinking about what he was doing. Maine baka umiihi lang yan, but at the same time my mind was saying, Maine, Alden's car is being stolen!

I went with my gut, and decided to yell at him, "Hoy anong ginagawa mo dyan?!" I said sternly.

Napatingin sa akin yung lalaki, "Mam, sorry po nalaglag po kasi yung sigarilyo ko sa ilalim ng kotse,"

His response made me feel relieved, for a second I thought Alden's car was being stolen.

"Ah, ganun ba?" sabi ko sa kanya at ang sabi nya sa akin pabalik ay hindi daw nya maabot. Dahil nga may sense of nervousness was relieved, I happily helped him.

I walked down the steps of the bakery and went closer to him, "Kuya asaan po?" though I was still being cautious I decided to stay on the other side of the car.

He gave me a smile, "malapit po dyan sa side mo mam."

I nodded back and slowly crouched to get his cigarette, "Kuya asaan po?" It was really dark and the only light I was relying on was the street lamp's light. I looked at his direction from under the car and I could see his worn out sandals.

"Andyan po yan mam malapit po sa gulong." I looked further in trying to find this man's cigarette underneath this car in the middle of the night.

But when I looked in the area he said, wala doon ang sigarilyo, "kuya wala p-" I shifted my eyes and his feet were gone.

"Tumayo ka dyan." The rush of anxiety filled me, "sabing tumayo ka dyan eh," he aggressively told me. I slowly stood up I felt a knife poking me from behind.

Nanginginig ako sa kaba, "please po..." tinaas ko ang aking mga kamay.

"Hwag mo itaas yang kamay mo," binulong nya pero galit na galit ang tono ng kanyang boses. I slowly followed what he said and put my hands down, "akin na yang bag mo,"

I was shaking with fear, "p-po?"

Nilapit nya lalo ang patalim sa aking likod, "Hindi mo ba ako narinig? Sabi'ng akin na to!" He gets ahold of my bag and tried to yank it away from me.

"Maine?" I heard Alden's voice from afar.

Napansin kong napalingon yung lalaki kay Alden kaya kinuha ko yung chansa na iyon para makatakas.

Ahh!

"Maine!" Ang hindi ko napansin ay hawak-hawak nya pala ang handle ng aking bag.

Nagkatitigan kami nung lalaki, nakita ko sa kanyang mga mata ang takot at pagsisisi sa kanyang ginawa, pareho kaming napatingin sa aking tagiliran, at andoon nakasaksak ang patalim na kanyang hawak.

Unti-unti kong nararamdaman ang sakit ng kanyang ginawa, binitawan nya ang hawak sa bag ko at sa patalim, tatakbo na sana sya kung hindi sya nahuli ni Alden.

Nasuntok ni Alden sa mukha yung lalaki at na tumba ito, hindi pa ito natapos sa pagpaparusa sa kanya. Kinapitan ni Alden sa damit ang lalaki at sinuntok nya ulit ito sa mukha.

Napa sandal ako sa tabi ng sasakyan habang tinanggal ko sa aking gilid ang kutsilyong nakasaksak. "Alden..." mahinang sabi ko, pagkatanggal ko sa patalim nakita ko ang aking dugong naka mantsa sa blade.

I kept staring at the knife that punctured me, "Maine, okay ka lang?" Alden calmly asked, he was breathing vigorously. I noticed that the man was laying on the ground but started slowly getting up and running away. "Maine, can you hear me?" I nodded and pointed at the man who's running away. "H'wag mo na sya intindihin." sabi nya.

Alden picked me up and put me inside his car, Alden kept on talking but the only thing that I was focusing on was listening to him breathe heavily. He took my hands and told me to apply pressure on my wound.

He ran to the other side of the car and started driving, "Be strong Maine, be strong."