Moment That I Met U

Chapter 29: Paki sabing Miss Ko na Siya

"Jake!" Tawag ko sa kanya pagkauwi ko sa bahay, "Jake?" Sabi ko ulit nung hindi sya lumabas.

Asaan kaya yun?

Binaba ko ang mga gamit ko sa sofa at sinimulan ang pahanap sa kanya, "Jake andito ka ba?" Checking the kitchen, then I checked the bathroom, Knock, knock, knock "Jake nasa banyo ka ba?" tapos pumunta ako sa kwarto nya, "Jake?" I said after knocking.

Pero walang sumagot kaya sinubukan ko buksan ang pinto, Hindi sya naka lock. Nung sisilipin ko na yung loob ng kwarto nya... "Huy Maine anong ginagawa mo sa kwarto ko?!" lumabas sya bigla sa kwarto.

Nagulat ako sa kanya, "Jake ano ka ba!" hinampas ko sya na may konting lakas, "wag mo ako gulatin, baka atakihin ako sa puso."

"Bakit ka ba kasi pumapasok sa kwartong hindi sa'yo?" tinanong nya ako, "Stalker ka ba?" nagsimula nanaman mangasar si Jake, "Hindi mo ba alam ang salitang privacy ha Maine Mendoza?"

"Sira, chineck ko lang kung nasa bahay ka." I retorted back, "kala ko kasi patay ka na."

"Oo patay-" He paused, "patay na patay para sayo."

I smiled, "naku Jake, tigilan mo nga ako," I pushed him away before going to the kitchen to check if there's food.

Sumunod sya sa akin, "kamusta ang trabaho?"

"Heto, namumublema kung nasaan si Alden." I checked our fridge, "walang ulam?"

"Wala, kakauwi ko lang rin galing sa classmate, hindi ako nakapag luto," he closed the fridge's door, "gusto mo libre nalang kita kain tayo sa labas."

Pumunta kaming Mcdo para magdinner, "Jake pag lagi mo ako nilalabas para kumain, masasanay ako nito." I warned.

"Okay lang yan, para masanay ka na rin na ako ang nakikita mo kapag nagdidinner tayo together,"

I smiled, "alam mo, ngingitian nalang kita dahil hindi epektive eh," I laughed, "sablay yung pick up."

He started laughing as well, "tanggap ko nang palpak yung pick up, pero next time, hindi na sasablay."

We had a great time being each other's company. We talked about random things and crazy ideas that went through our minds but one thing that didn't happen was I was never bored at any point of our conversations.

Nung pauwi na kami sa bahay, nung nakasakay kami sa jeep, hindi ko napansin na hawak pala nya ang kamay ko.

"Jake?"

"Hmm?" napatingin sya sa akin.

"Wala lang." Tinawag ko sya para matitigan ko lang ang mga mata nya.

I started resting my head on his shoulder throughout the ride going home.

Pagdating namin sa bahay binuksan nya ang pintuan para sa akin, "thanks."

He gives me a small smile, "thank you rin." He locks the doors behind us.

Both of us sitting down at the sofa, my face showing slight discomfort from being squeezed inside a crowded jeep for 30 minutes.

"Maine gusto mo ng tubig?" And I nodded my head, he goes to the kitchen to gt m cold water, "o, uminom ka."

"Thank you Jake."

"Your welcome."

Nagsimula nanaman kaming mag kwentuhan, tungkol sa childhood, mga pangarap at tsaka ng aming future.

"Ano plano mo after high school?"

"Hindi ko pa alam eh, siguro magaapply ng trabaho sa ibang bansa para kumita ng mataas."

I became slightly down, "so ganun na lang, iiwan mo nalang ako dito?" I said in a joking manner para maitago ko ang totoong nararamdaman ko. "Iiwan mo nalang ako dito sa Pinas mag isa."

"Bakit mo naman na sabi yan sa akin?" He holds on my shoulders and started shaking me, "Maine sasama kita, bakit naman kita iiwan?"

"Eh kasi..."

"Eh kasi ano?" Sumimangot ako and raised my shoulders, "bakit naman kita iiwan, eh magiging parte ka ng buhay ko." And I gave him another shrug, "ang isang tanong ko nalang ay, kailan?"

I couldn't give him a straight answer, I just sat there next to him, my head on his shoulders while he holds my hand.

Yung susunod na umaga, pinagluto nanaman ako ni Jake ng breakfast pero ngayon, wala na siya."

Sorry Maine, maaga ko kasi kailangan pumuntang school ngayon eh, pero promise next time I'll make it up. -Jake

At work very slow ang trabaho, hindi usually ganito ka bagal ang business. Siguro if you're putting it into perspective about 5 new custmers ang puapasok kada isang oras. "Hay andaming problema..."

"Kaya nga eh, bakit kaya walang tao ngayon?" Sabi ni Sam.

"Baka kasi pa tapos na ang pacontest ni Alden kaya wala nang pumupunta." Sabi ni Pat

"Or kaya naman nalaman na rin ng taong bayan na hindi masarap ang tinda natin dito."

"Sira," Patricia lightly hits Sam on the arm, "sarap kaya ng cakes natin dito." Both of them continued thinking of ideas why business was so slow today. "EH ikaw Maine, ano sa palagay mo ang nangyari dito?"

"Huh, hindi ko rin alam eh."

Then suddenly we hear the doors open, "may tao, puntahan mo yun."

When we got up to meet the customer, si Lola Nidora pala ang pumasok. "Yaya?"

"O Lola napadaan po kayo?"

"Yaya ay, Maine pala, kailangan kitang kausapin."

"Bakit po?" I was completely confused.

"Tungkol kay Alden."

We sat at the farthest corner of the bakery where nobody was around, "Ito po Lola." I said helping her sit down at a chair.

"Salamat iha." And I said welcome back, "kailangan kitang makausap."

"Asan na po ba si Alden, matagal ko na siyang hindi na kokontact."

"H'wag kang mag alala,okay si Alden minessage lang nya ako kanina." And I felt slightly relieved, "pero yun na nga."

"Ano po yun?"

"Sabi ni Alden na mawawala pa daw sya ng ilan pang mga linggo at gusto sana daw nya ikaw nalang daw ang mag tapos ng contest."

"Ako po?"

"Oo ikaw, ito pakita ko pa sa'yo ang minessage nya sa akin."

Dear Lola, wag po kayong magalit sa akin, ligtas at maganda po ang kalagayan ko. Gusto ko lang po kasing magkaroon ng panahon na makapag isip-isip tungkol sa maraming bagay pero promise po Lola babalik rin po ako. Kausapin mo nga rin si Maine para sa akin, sabihin nyo po na sya na ang magtuloy sa contest. Lahat ng information ay nasa folder ko sa office, pakisabi na rin na miss na miss ko na sya.