Fall in love with you again || H.S ✔️

1. Tylko jedno cierpi

Eleanor's POV:

Kiedy zadzwonił budzik zwlokłam się z łóżka. Jest już czerwiec, więc nie mam kompletnie na nic siły. Tym bardziej, że znów pokłóciłam się z Garym. Kiedy on sobie uświadomi, że jest wspaniałym przyjacielem, ale nic do niego nie czuję? Czasami nawet się zastanawiałam, czy kręcą mnie chłopcy, ponieważ odkąd przyjechałam do Anglii, nikt mi się jeszcze nie spodobał. Miałam dużo kolegów, to fakt, ale TYLKO kolegów. Najwidoczniej boję się, że znowu będziemy musiały się przeprowadzić, dlatego nie przywiązuje się do nikogo szczególnie.

-El, czy Ty mnie w ogóle słuchasz?- zapytała poirytowana mama kiedy przebierałam łyżką w misce z płatkami.

-Co?- wymamrotałam jakby wyrwana z transu.

-Co się z Tobą dzieje? Ostatnio jesteś jakaś nieobecna.- powiedziała mama, a w jej oczach było widać troskę.

-Wydaje Ci się, wszystko w porządku.- powiedziałam regułkę, którą już umiałam na pamięć.

-No dobrze, leć do szkoły, bo się spóźnisz.- odparła i wręczyła mi drugie śniadanie w papierowej torbie.

-Hej.- podziękowałam uśmiechem za jedzenie i wyszłam z domu.

W drodze do szkoły liczyłam czas jaki dzielił mnie od ostatniej rozmowy z Harrym. Będzie jakieś 4 lata. Minęło tyle czasu, a ja myślę o nim dzień w dzień. Ostatni raz kiedy go widziałam był małym, uklikanym chłopcem, płaczącym jakby ktoś mu zabrał co najmniej piłkę, z którą dotychczas się nie rozstawał. Później tylko ze zdjęć które mi wysyłał. Był naprawdę brzydki! Tak bardzo chciałabym go zobaczyć. Ciekawe czy wyrósł na przystojnego faceta. Szkoda, że nawet nie mogę do niego napisać. Ale na moje nieszczęście cały czas piszę z jego ukochaną Anielle. Według jej opowiadań Harry nie tęskni, ale może to i dobrze. Tylko jedno cierpi.

Kiedy weszłam do szkoły i zauważyłam tę bandę dzieci miałam ochotę uciekać. Dopiero później sobie przypomniałam, że ta ''banda'' jest w moim wieku. Idąc przez korytarz zauważyłam Gary'ego. Kiwnął mi tylko i nie raczył nawet podejść. Dupek. A później się dziwi, że nic do niego nie czuję. Harry nawet jako 7 latek potrafił zachowywać się jak gentleman. Boże, znowu. Cały czas łapię się na tym, że porównuje go z każdym. Tak już mam.

Lekcje minęły raczej spokojnie, a gdy wracając ze szkoły sprawdzałam e-maile na telefonie, zamarłam.