Fall in love with you again || H.S ✔️

25. Dla naszego dobra

Kiedy jestem pod domem Anielle, serce bije mi szybciej. Pukam do drzwi, czekając na najgorsze.

-Harry..- zaczyna czule dziewczyna i próbuje mnie pocałować. Odsuwam się od niej, przypominając co mi zrobiła.

-Do rzeczy.- odpowiadam chłodno.

-Zayn, on mnie.. zostawił.- mówi przybita, a mi się chce płakać. Ze śmiechu.

-To już nie mój problem Anielle, gdybyś mnie nie zdradziła, ta sytuacja nie miałaby miejsca.- odpowiadam szczerze.

-Bardzo Cię przepraszam, wróć do mnie. To nigdy się nie powtórzy.

Zastanawiam się przez dłuższą chwilę. Zdradziła mnie, nie byłem z nią szczęśliwy, ale się do niej przywiązałem. Pózniej przypomniałem sobie co czułem, gdy pod wpływem emocji pocałowałem Eleanor.

-Przykro mi, to już na mnie nie działa. Znajdź sobie nowego naiwniaka, któremu założysz klapki na oczy i będziesz udawała niewiniątko.- odpowiedziałem z dumą, że udało mi się ją powstrzymać.

-Harry, to nie tak.- zaczyna dziewczyna, ale nie daje jej dokończyć.

-Ta rozmowa chyba nie ma już sensu. Będę się zbierał.- odpowiadam, próbując wyjść z progu jej drzwi, ale dziewczyna łapie mnie za rękę.

-Pewnie ta głupia suka z Londynu zawróciła Ci w głowie?!- krzyczy wściekła, pokazując swoje drugie oblicze. To prawdziwe.

-Jeszcze raz ją tak nazwiesz, a..- zaczynam, ale w ostatnim momencie się powstrzymuję.

-A co?- pyta z ironicznym uśmiechem.

-Gówno.- odpowiadam, wyrywam rękę z uścisku dziewczyny i podążam w stronę auta.

-Jeszcze pożałujesz.- krzyczy za moimi plecami.

-Miłego dzionka!- wykrzykuję entuzjastycznie i wsiadam do samochodu.

Nie będę zapychał dziury w sercu gdzie powinna być Eleanor, jakąś szmatą. Dosłownie.

***

Kiedy jestem w końcu w domu, witam się z mamą.

-Synek!- piszczy mama i przytula mnie.

-Hej mamo.- odpowiadam miło.

Opowiadam jej jak było na wyjeździe, po czym idę do swojego pokoju.
Nie zastanawiając się dłużej, piszę do El.

Do Eleanor:
Co miałaś na myśli na lotnisku?

Pytam się jej, będąc tchórzem, że nie zapytałem wtedy.
W mgnieniu oka przyszła odpowiedź.

Od Eleanor:
To nie jest rozmowa na telefon Harry.

Do Eleanor:
Mam przyjechać jeszcze raz, aby usłyszeć z twoich ust, że mnie kochasz?

Piszę odważnie, sam nie wiedząc, co we mnie wstąpiło. Muszę ją zdobyć. Pragnę jej. Jej śmiejących się ust, jej szklanych oczu i tego, że jest taką wspaniałą osobowością.

Od Eleanor:
Harry, to nie jest takie łatwe.

Coś o tym wiem.

Do Eleanor:
Dzwonię.

Piszę do dziewczyny, nie czekając na odpowiedź.

-Dla mnie to też nie jest proste El.- mówię, kiedy odbiera telefon.

-Już sama nie wiem, co o tym myśleć.- mówi, a w jej głosie słyszę strach. Strach przed tym, co odpowiem.

-Przed wylotem powiedziałaś mi, że- zaczynam wypowiedź, ale dziewczyna mi przerywa.

-Że Cię kocham, tak to prawda. Kocham Cię Harry.- odpowiada, a ja słyszę jak jej głos się załamuje.

-W jaki sposób?- pytam dociekliwie.- Jak brata?

-Tak bardzo chciałabym do Ciebie czuć tylko tyle. Niestety Harry. Kocham Cię w sposób, w jaki Ty kochałeś Anielle.- serce skacze mi do gardła.

-A Ty Garego.- odpowiadam, próbując znaleść winę nie tylko w mojej osobie.

-Nigdy go nie kochałam. Chciałam choć na chwilę przestać o Tobie myśleć. Dlatego z nim byłam.- mówi, po czym zaczyna szlochać.

-Eleanor, nie płacz.- próbuje ją jakoś pocieszyć.- Też Cię kocham. Okrągłe 7 lat. Będzie dobrze.

-Nie Harry, nie będzie. Mieszkamy na innych kontynentach. Jeśli będę chciała się do Ciebie choćby przytulić, jak to zrobię?- odpowiada, rzewnie płacząc.

-Jakoś damy radę księżniczko.

-Nie Harry. To nie ma sensu. Wiedz, że Cię kocham i bardzo chciałabym być z Tobą tu i teraz, ale to nie wyjdzie.- dlaczego te słowa łamią mi serce?- Znajdź sobie kogoś, ja kogoś znajdę. Zapomnijmy o tej rozmowie. Dla naszego dobra.

-Nie ma mowy.- odpowiadam stanowczo.- Za dużo razy Cię straciłem, nie pozwolę na kolejny.

Rozłączam się, by dziewczyna nie ostudziła moich chęci zdobycia jej.

Chyba muszę rezerwować kolejny lot do Londynu. Ciężkie życie romantyka.