Vakantieliefde

Hoofdstuk 17

"Lach me niet uit Jels! Ik heb echt pijn!" zei ik tegen hem. Hij kuste mij op mijn voorhoofd en liep verder naar de bungalow. "Jels, je mag me wel weer neer zetten"zei ik. Maar hij negeerden mij gewoon en liep verder. Toen we aankwamen bij de bungalow kwam mijn mama buiten gelopen. Ze was heel ongerust. Ze pakten Jels direct mee naar binnen en zei dat hij me op mijn bed mocht leggen. Jels gaf me een kus op mijn voor hoofd en hij liep naar buiten samen met mijn mama. 5 minuten later kwam mijn mama binnen met een verzorging kist. Ze ontsmetten met wonden en deed er een plakker op. Toen vroeg ik aan mijn mama: "Is Jels al weg?", "Ja hij is al weg maar ik wil niet dat je hem nog ziet Amber hij brengt je alleen nog maar problemen!"zei mijn mama. Ik snapten het niet want hoe kan zij dat nu weten wat er allemaal gebeurd is. Dat lijkt me toch het logische dat zei het weet van het geluid enzo want anders zou ze niet willen dat ik niet meer met Jels om ga. Ik zei haar dat ik het oke vond na dat ik een paar minuten tegen gesproken had. Ik vond het eigenlijk niet oke want ik hou echt van Jels en ik wil die jongen niet laten gaan! Wie denkt mijn mama wel niet wie ze is! Ik laat Jels niet vallen nog voor geen goud van mijn leven. Ik wist niet meer wat ik dan moest doen. Ik ging naar mijn mama en schreeuwde naar haar:"Wie denk je wel niet dat je bent! Ik hou van Jels en ik ga nog steeds contact met hem hebben of je dat nu wilt of niet je kan me niet tegen houden!", toen antwoorden ze: "Ik ben nog steeds je moeder en ik tolereer deze toon niet! Je blijft vanaf nu binnen behalve voor repetities of tenzij we met het gezin weg gaan. Maar voor de rest blijf jij gewoon binnen jonge dame!" Ik schrok me rot en ging al wenend naar mijn kamer. Ik heb alles verpest zo als ik altijd tijd doe! Ik heb mijn mama boos gekregen, ik heb huisarrest en nu mag ik niet meer naar buiten en nu kan ik Jels helemaal niet meer zien. Ik beseften dat dit niet kon dus ik pakten een koffer en deed al mijn kleren en spullen er in. Ik hoorden iemand op de trappen komen. Ik verstopten de koffer onder het bed en deed alsof ik aan het lezen was. "Amber kom je mee zwemmen?" Zei mijn moeder tegen mij. Ik had echt geen zin om te gaan zwemmen want ik ging vluchten en nu was het het beste moment om te gaan terwijl zij aan het zwemmen waren. Ik zei dus dat ik liever thuis bleef en ze accepteerden het. 10 minuten na dat ze vertrokken waren pakten ik mijn koffer en nog wat eten en ik vertrok... Op weg naar ik weet nog niet waar... De weg bepaald het voor mij... Ik laat me wel lijden.