Vakantieliefde

Hoofdstuk 26

Ik begon te schreeuwen op de dokters en de verplegers. Al snel stonden er veel dokters en verplegers rond hem en zo kon ik hem niet meer zien. Ik zakte op de grond. Ik wou niet dat hij dood ging. Ik kende hem misschien nog niet zo lang maar ik zou niet zonder hem kunnen leven. Een verpleegster kwam al snel naar mij en zetten mijn op een stoel. "Gaat het meisje?" vroeg de verpleegster. Ik knikte nee en vroeg haar: "Komt het goed met hem? Gaat hij het overleven?" De verpleegster keek me nog al ontgoocheld aan. Ze wist precies niet echt wat ze mij moest zeggen maar ik wou dat ze de waarheid zei. "De dokters doen hun best om jouw vriendje te helpen. Meer kan ik je niet zeggen want ik ga je niets beloven met wat ik niet weet." Zei de verpleegster maar ik zag dat het niet goed ging ik zag het gewoon in haar gezicht. Ik begon te wenen ik vroeg naar mijn  mama. De verpleegster gaf me een schouderklopje en verdween. Na 5 minuten kwam ze terug met een deken en een warme chocomelk. "Hier meisje zo kan je wat rusten en kalmeren, je mama is ook al onderweg." Zei ze en ze verliet de gang. Ondertussen waren ze nog steeds met Jels bezig en ik maakten me echt heel ongerust. Ik zou het mezelf nooit vergeven als hij het niet zou overleven. Na een paar minuten kwam mijn mama aan samen met een koppel. "Amber dit zijn de ouders van Jels." Zei mijn mama. De mama van Jels reageerde direct: "Dag Amber ik ben Lieve en dit is mijn echtgenoot Bart. Jammer dat onze eerste ontmoeting hier en in zo een omstandigheden moet gebeuren." Ik gaf haar en haar man een hand en zei aangenaam kennis te maken en al snel kwam er een dokter naar buiten naar zijn ouders. "U zoon heeft zo net een hartaanval gehad en het gaat niet goed met hem. Hij heeft ook redelijk veel bloed verloren maar dat hebben we opgelost. Nu ligt hij in een kunstmatige coma en we hopen hem er zo snel mogelijk uit te krijgen maar ik we vrezen het ergste." Zei de dokter. Ik wist niet meer wat ik moest denken. De dokter had het nu zelf ook al gezegd dat het niet goed met hem gaat. Ik kon dit niet aan dus ik ging zitten op een stoel. De mama van Jels kwam naar mij en vroeg: "Heb je al een verklaring bij de politie afgelegd? Wat is er eigenlijk juist gebeurd?" ik had nog geen verklaring afgelegd want ik was snel weg na dat de ziekenwagen was geweest. Een beetje later was waarschijnlijk de politie gekomen. Ik zei aan Lieve dat ik de politie nog niet had gesproken en ik vertelde haar tot op de detail wat er gebeurd was. Toen ik het haar verteld had leek ze niet echt verbaasd en dat leek me echt vreemd. Toen vroeg ik: "Waarom ben je niet verrast? Waarom lijkt het zo gewoon voor u?"