Vakantieliefde

Hoofdstuk 22

Mijn ogen waren gesloten tot ik een adem voelde in mijn nek. Toen werd ik weg geduwd en mijn ogen gingen direct open en ik zag een persoon weg lopen. Even heb ik gedacht om er achter aan te lopen maar ik wist niet juist hoe ik het dan zou moeten aanpakken want ik loop waarschijnlijk niet zo snel als de man die ik zag. "Jels!" riep ik nog eens luid en nog steeds kreeg ik geen antwoord. Ik had echt heel veel bang en kon niet bewegen. Ik riep hem nog is maar nog steeds hoorden ik niets. Ik begon er in te geloven dat Jels al niet meer in het huis was dus ik besloot om naar buiten te gaan. Ik zetten een stap verder naar buiten toen ik ineens mijn hoorde roepen. Ik hoorden aan de stem dat het Jels was dus ik riep hem terug zo dat hij wist dat ik er nog was. Ik liep heel het huis rond tot ik Jels zag liggen op de grond. Hij had een mes in zijn middenrif was gestoken. Ik liep al wenend naar hem toe en hield mijn hand op de plek waar het mens was gestoken. Ik weende heel hard want ik zag dat Jels al wit begon te worden en hij het koud kreeg. "Jels blijf bij mij alsjeblieft ik heb je nodig blijf wakker! Ik ga de ambulance bellen!" zei ik tegen hem. Ik belde het ziekenhuis en de ambulance zou er binnen een paar minuten zijn omdat ik gezegd had dat het echt heel dringend was. Ik keek naar Jels en ik zag dat hij het moeilijk had om wakker te blijven. Ik wist niet meer wat ik moest doen dus ik duwde een kus op zijn lippen en zei: "Jels alstublieft blijf bij mij want ik kan ni zonder u! De ambulance gaar er bijna zijn hou nog vol! Doe het voor mij!" Ik keek hem aan en zijn ogen sloten maar dat duurde niet lang want een paar minuten later deed hij zijn ogen terug open en zei: "Amber ik hou echt zo veel van jou ik heb nog nooit zo veel van iemand gehouden. Je bent speciaal vergeet dat niet maar moest ik er niet meer zijn, ga door met je leven en maak er nog iets speciaal van en ik blijf in je hart sowieso dat beloof ik u! Ik ga nooit van u zei af!" Toen sloot hij zijn ogen en ik kreeg hem niet meer wakker...