Vakantieliefde

Hoofdstuk 33

Het was Christophe. Wat kwam hij hier nu doen? Hoe komt hij hier zelfs ik ben 5uur van huis. "Hey vreemden! Toevallig dat ik je hier tegen kom!" zei Christophe al lachend. Ik wist totaal niet hoe ik zou moeten reageren want ik had nooit gedacht hem hier te hebben zien. Normaal zag ik hem pas binnen een dikke week. "Wat doe jij hier?" vroeg ik hem. Hij pakten mij vast en zei: "Ik hoorden van een vertrouwde bron dat je iemand vertrouwend nodig hebt en eeeehj ik ben die persoon!" zei hij luid lachend. Ik keek naar beneden en knikte ja met mijn hoofd en zei: "Ik ben blij dat je hier bent Christophe! Ik heb je echt gemist!" En ik gaf hem een dikke knuffel. "Wat is hier de bedoeling van?" hoorde ik iemand achter mij roepen. Ik draaide me om en zag Jels... Wat nu! "Jels dit is niet wat je denkt dat het is!" toen ik het zei kreeg ik tranen in mijn ogen want bij Jels zag ik de tranen ook opkomen en Christophe stond er wat verward bij. "Amber kan je me uitleggen wat er aan de hand is?" zei Christophe en op dat moment liep Jels weg. Wat moest ik nu doen, mijn beste vriend heeft eerst 5uur in de auto gezeten en dan zou ik hem nu al alleen laten maar mijn vriendje is weg gelopen en ik wil hem ni kwijt! Wat moet ik nu doen? "Het spijt me..." zijn de enige woorden die ik luid op kon zeggen tegen Christophe. Ik liep weg van hem en in de verte hoorde ik hem mijn naam nog roepen waardoor ik nog wat tranen in mijn ogen kreeg. Ik begon te lopen omdat ik Jels in de verte zag en ik wou hem niet uit het oog verliezen. Ik liep en ik liep tot ik struikelde over een tak. Ik kon het niet meer laten en ik begon te weenen. Het bleef niet bij de tranen van daar juist. Nu was het eerder een fontain die er uit kwam. Ik zag Jels eens kijken en dan door lopen. Wat een klootzak is dat hij komt me niet eens helpen maar toch riep ik zijn naam nog een paar keer maar er kwam geen reactie. Hij liep gewoon door naar ergens waar ik niet wist naar waar hij ging. Ik keek rond me heen maar zag  niemand. Ik bleef liggen want ik geraakten niet recht, mijn voet deed zo veel pijn dat ik er niet op kon staan. Ik riep om hulp en toen zag ik christophe uit de verten lopen. Hij hielp me direct recht en bracht me naar het bankje aan de zei kant van de weg. Hij keek me nog al ongerust aan dat zag ik zo in zijn gezicht. Hij pakten mijn voet en keek er naar en begon er beweegingen mee te maken. Tot ik een pijn scheut kreeg en ik mijn voet rap genoeg weg trok."Jij moet naar de dokter Amber! Je weet nooit wat er mis is met je voet. Ik denk dat het gekneusd is maar ik ben geen dokter eh." zei hij nog al vastellend. Ik weet dat ik Christophe niet mag tegen spreken dat is altijd zo geweest dat het moet gaan hoe hij het wilt. Meestal is dat niet slecht maar nu had ik echt geen zin om naar de dokter te gaan. Ik ben gewoon gevallen en mijn voet doet een beetje pijn niet meer en  niet minder! Ik zal wel gewoon rustig doen met mijn voet en geen marathons lopen. Ik stond recht en zei niks tegen Christophe en liep naar huis. Of moest ik beter Jels gaan zoeken? Wat zou ik nu moeten gaan doen?