Lecquares Academy

Real: Twenty Two

                            Z A M I R A

Nagising ako sa marahan na pag yugyog sakin.

"Hmm, bakit ba?"

"Zam! Tayo na dyan! Aalis na tayo! Dali! Ikaw nalang hinihintay don."

Kinusot ko ang pareho kong mata para luminaw ang nakikita 'ko. I then saw Justine sa gilid ng higaan. Nakabihis na nga sya.

"Bakit ba? Saan tayo pupunta?"

"Kaylangan na natin umalis. Were going to get the stone."

Agad na napaayos ako ng upo dahil sa narinig 'ko. "Talaga? Na trace na ni Mel?"

Tumango sya. "Yep. And we need to get it as soon as possible."

Mabilis akong tumango at tumayo sa higaan. "5 minutes."

"We'll wait outside, but don't take too long."

"I will!" sigaw 'ko. Bago tuluyang pumasok ng cr. I need to hurry up.

---

"Casper. Stop the sleigh." Napatingin ako kay Mel ng sabihin nya yon. Nakita na ba nya? Malapit na ba kami? Or nandito na kami? Teka, bakit ba 'ko na eexcite?

"Okay." Bored na sabi nya tska hininto ang sleigh.

"Dito na yon. Let's go."

Bumaba kami sa isang kakahuyan. It's beyond creepy. Nasa labas ka pa lang parang ayaw mo na talagang ituloy ang pag pasok sa loob. Isama pa ang sobrang lamig na hangin na dumadampi sa balat namin. 3 months before now is December which mean Christmas is on it's way.

"Let's get inside." Basag ni Sen sa katahimikan bago hawakan ang kamay 'ko atska hinila papasok.

"Wait!" napatigil din kami agad dahil tinawag kami nung babae nung isang araw na Jasmine daw ang pangalan. Nakatingin sya kay Sen then shift it on our hands.

"Ako dapat ang kasama ni Au-Zamira."

"I can handle. No need for you. I can perfectly watch over her."

"Pero hindi pwede! Gua-"

"I can protect her. I can fvcking protect her even it cost my own fvckin' life. So shut the fvck up. I know what i'm doing." Mahina pero madiin na sabi nya. Medjo napaatras ako. Hindi 'ko alam pero nakaramdam ako ng takot.

Ibang iba ang aura ni Sen ngayon. I can't explain why. Parang ibang tao sya ngayon.

"Sen tara na." Sabi 'ko nalang at hinila na sya papasok.

Pagpasok namin paminsan minsan 'ko syang tinitignan. "Sen. Relax." pagkasabi 'ko non bumalik sa dati ang aura nya pero poker face pa din. Better. Okay na yan. Mas sanay ako na wala syang emosyon keysa galit sya. Kahit sisiga siga ako, even if it's hard to admit but i'm scared when he's mad.

Pinagpatuloy lang namin ang paglalakad. Pero napaisip lang ako.

Wala pala akong masyadong alam sa lalaki na 'to kundi ang pangalan nya. Kahit yata pinang galingan nya hindi 'ko alam. Yung tatay lang nya ang na meet 'ko. Pero hindi 'ko naman din masyadong nakausap, kasi pagkatapos namin kumain, silang mag tatay lang ang nag usap. Tapos wala nang ibang tao don. Hinahanap 'ko nga yung mama nya. Pero mukhang wala don. Kahit yata kapatid wala sya. Kasi dalawa lang ang naabutan namin don. Pwera pa yung mga tauhan na ang weird na nakabantay samin that time. Pero bakit nga ba wala ako'ng alam?