Lecquares Academy

Epilogue

ALIYAH

Every details of that night was planned, but we never expect that it would end up like this. The war ended after that. Senri killed him in a blinked, he was eaten by so much anger.

Were all heading to the academy's cemetery. One week had passed, pero sariwa pa rin samin ang lahat ng nangyari, that night will never be forgotten. Senri's cannot be approached. Isang linggo na syang ganon, hindi namin sya masisisi, kung ako rin naman ang nasa kalagayan nya baka ganon din ang ginawa ko, or worst i might as well kill myself, but he's a strong guy, he'll cope up.

"Hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyayari." Halos tulala rin si Jas habang naglalakad, after that night she's really blaming herself, for not doing anything, pero wala syang kasalanan don, all of us didn't want that to happen. We did everything that we can. "I wish she was still here."

Sila Alex at Jas lang ang kasama ko, yung iba tumutulong sa pag aayos ng Academy, hindi pa rin tapos kahit one week na ng simulan nila ito. Masyadong na damage ang academy dahil ito ang naging battle field namin.

Ang ilan sa mga estudyante natrauma pa rin, yung iba kailangan pa gamitan ng ziel para lang makalimutan nila yon, pero pag may nag trigger pa rin sa kanila, bigla silang sisigaw, mag wawala o iiyak. Nakaka awa sila.

Ilang sandali pa tumigil kami sa isang puntod, maingat na ipinatong ko ang bulaklak na dala namin. Nanaig ang katahimikan sa amin.

How cruel the world is. Hindi pa nga nag sisimula ang lahat, hindi pa nag sisimula ang buhay na nakalaan para sa kanya. Ni hindi pa namin sya nakakasama pero bakit ganito? I can't help to cry. I'm sad, no i'm grieving.

Pagkatapos ng ilang minuto, napag pasyahan na namin na bumalik sa Academy, marami pa kasing gagawin don, we all parted ways ng makabalik kami, it's passed 2 pm kaya mataas pa ang sikat ng araw, pero malamig ang simoy ng hangin kaya hindi masakit sa balat.

Agad akong dumiretso sa Quantum manor, nakasalubong ko ang isa sa mga taga pangasiwa at sinabi na walang sumasagot sa kwarto nila, dala nya ang pagkain na para sana sa mag asawa, kinuha ko yon at nagpatuloy sa paglalakad, dito namamalagi sila Queen, kahit sila hindi pa rin makapaniwala sa nangyari, no one in this place would ever think na hahantong ang lahat sa ganon, natalo nga namin sila, masaya kahit paano, pero hindi mabubuo yon dahil sa isang buhay na nawala sa amin.

"Queen, kumain muna kayo, hindi naman po pwede na ganito lang tayo lagi." Sabi ko at hindi napigilan na umiyak.

Tinignan nya lang ako, bakas pa rin ang lungkot at galit sa mukha nya, sa kanila ng Hari, kahit naman ako galit, pero wala na kaming magagawa nawala na sya.

"You don't know what you were saying Alliyah, i lost someone dear to me, maiintindihan mo kami kung magulang ka na." Giit nya, hindi naman nakaligtas sa aking paningin ang butil ng luha sa gilid ng mata nya.

"Queen, hindi lang po kayo basta isang normal na tao, marami pa rin ang umaasa sa inyo, you still have to continue to live, we still have to get through all of this shits."

Tumango lang sya. "I will note that, for now please leave us alone." Mahinang sabi nya, wala na akong nagawa kundi tumango.

Pero bago lumabas ay humarap ulit ako sa kanilang parehas. "Please eat, para magkaron po kayo ng lakas." Ng wala akong makuha na sagot tuluyan na akong lumabas at sinarado ang pinto.