Yüzüstü uzandığım soğuk betonun üzerinde saçlarım yüzümü gizlerken ağlamaya devam ettim, boğazıma sayısız hıçkırık diziliyordu ve ben yine dudaklarımı ısırıyordum. Sırf O ağladığımı duymasın diye... Biraz olsun kendime gelebildiğim zaman fark ettim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bölümü güzel yürekli okuyucum olan SageTaylors ' a ithaf etmek istiyorum. Kendisi çok canı yakın ve gerçekten samimi bir insan. 'Elmas Hırsızı' adlı macera+aşk karışımı kitabını severek okudum, ve okumanızı tavsiye ederim.
"Ceylan...felç mi oldu dedin?" diye sordum inanamayarak.
"Evet. Hayatı boyunca felç kaldı, tedavi görüyordur diye bu yüzden dedim."
O şimdi insanlara muhtaçtı, kendi kendine yardım edemeyecek düzeydeydi. Kendini boşluğa bırakmadan önce bilseydi hayatı boyunca felç kalacağını, yine de kurtulmak ister miydi o günah yuvasından?..
"Ara sıra ziyaretine giderim, konuşamasa da gözlerinden anlarım, geldiğime sevindiğini." dedi.
"Çok üzüldüm Ceylan'a, yazık..." diye fısıldadım gözyaşlarımı saklamaya gerek görmeyerek. Bu günlerde baya sulu gözlüyüm, bunun farkındayım ama ağlamaktan başka ne gelir ki elimden!
"Ben de çok üzülmüştüm, onu yerde kanlar içinde görünce hiç tepki verememiştim donup kalmıştım. Babamın haykırışlarına karşılık ben sessizdim. Çektiği vicdan azabı büyüktü ve O'nun canını yakıyordu. Annem evde yokken çok pişmanım diye hiçkırarak ağladığına şahit oldum kaç kere. Annemin karşısında nadir ağlardı. Anneme Ceylan'ı hiç anlatmamıştı, annemin ondan nefret etmesini istemiyordu ve bu düşünceden deli gibi korkuyordu. Tabii bir zamana kadar. Bir gün uyuşturucu içip anlatmıştı her şeyi... Ben çok küçükken yarım yamalak anlatmıştı bana da, ama ben dinlememiştim O'nu. Hikaye anlatıyor sanmıştım ve çok saçma bulmuştum anlattıklarını."
"Bunları bir çocuğa mı anlatıyordu?" dedim.
"Deli gibi korkuyordu ve utanıyordu yaptıklarından. Bir yetişkine tüm bunları anlatsa yüzüne tükürüleceğini, sen adam değilsin denileceğini çok iyi biliyordu, temiz insanlar arasında yer edinemeyeceğini de... Fakat bir çocuğa anlatırsa, hiç bir soru sorulmayacağını, yüzüne tükürülmeyeceğini biliyordu. Küçük çocuk ne anlasın genelevden, hayat kadınlarından, vicdan azabından."
"O...gerçekten çaresizdi, suçsuzdu bir nevi, bunu biliyorsun değil mi?" diye sordum.
"Bu bir insanı hayatından, masumluğundan ve yaşama sevincinden mahrum bıraktığını değiştirir mi? Ceylan'ın şu an felç olduğu gerçeğini değiştirir mi?" Hafif sert bir ses tonu kullandı bunu sorarken. Kafamı sağa sola salladım.
