Gevangen {Harry Styles}

36.

{Impossible - james arthur}

Kim
Nadat we hebben gegeten loop ik naar boven om me klaar te maken. Ik kam mijn haren en doe een klein beetje make up op. Met foundation en poeder bedek ik de krassen en blauwe plekken in mijn gezicht. Het doet pijn als ik het aanraak en mijn neus is nog steeds erg gevoelig.

Ik loop de trap af en pak mijn jas van de kapstok af. "Tot straks." Roep ik. "Succes." Roept Anne. Ik sluit de deur achter me en loop naar het bushokje toe. De zomer begint al bijna, het word steeds warmer en de zon laat zich vaker zien. Na 5 minuten komt de bus aanrijden. Ik stap in en neem plaats, er zijn maar een paar mensen in de bus.

Ik stap weer uit de bus als ik er na 20 minuten ben. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is, tot mijn verbazing zie ik dat het al half 10 is geweest. Ik heb echt lang over gedaan om mijn krassen en blauwe plekken te bedekken met make up. Gelukkig valt het niet meer zo op. Ik heb mijn haar in een zij scheiding gedaan zodat de blauwe plek op mijn oog niet zo opvalt en gelukkig word het al schemerig. 

Ik kom aan bij het café. Zayn zijn motor staat voor het café geparkeerd. Shit. Wat als Zayn me ziet? Misschien denkt hij dan dat ik voor hem kom. Misschien is Louis er ook wel? Ik slik voordat ik het café in loop.

Ik scan door het café heen om Zayn te zoeken. Hij is alleen volgens mij. Ik loop naar hem toe. "Zayn." Roep ik. Hij kijkt op. "Wat doe je hier?" Zegt hij zacht en hij kijkt om zich heen. "Ik-." Voordat ik überhaupt mijn zin kan beginnen word ik onderbroken. "Kijk is wie we daar hebben." Ik herken zijn stem. Louis.

Ik draai me om. Ik hap naar adem. Daar staat niet alleen Louis maar ook Harry en.. Ashton. "Wat." Zeg ik zacht. "Van jou had ik het wel verwacht." Zeg ik tegen Harry. "Maar van jou!" Schreeuw ik tegen Ashton en went mijn blik naar hem toe. Ik zie Harry in mijn ooghoek lachen waarschijnlijk omdat ik zo schreeuw tegen Ashton. "Wat valt er te lachen? Ik dacht dat je Ashton niet kende?" Zeg ik kwaad. Harry zegt niks. "Zayn hoort er ook bij zeker?" Ik kijk naar Zayn. "Kim." Lacht Louis. "Dit zijn vrienden van me." Zegt hij vrolijk. Ik kijk naar Harry. "Hoe kon je? Ik dacht dat je Louis haate? En Zayn?" Ik kijk hem vragend aan. "Hoe komen die krassen en blauwe plekken op je gezicht?" Vraagt louis en legt zijn hand op mijn gezicht. "Rot op." Zeg ik en haal zijn hand weg. "Stelletje klootzakken." Zeg ik kwaad en loop weg.

Ik loop naar buiten toe. Hoe konden ze dit doen? En waarom? Wat heb ik hun aangedaan? Ben ik zo'n erg mens? De vriendschap met Ashton was nep. Het was gewoon om mij uit te horen en daarna mij te venederen bij Louis. En Harry? Mijn eerste liefde. Dat zal ook allemaal wel nep zijn geweest. En Zayn of course had hij er wat mee te maken. Ik heb ze allemaal in vertrouwen genomen, dingen verteld die ik mijn beste vriendin nooit heb verteld. Ik voel me slecht tegenover haar, ze is de enige die ik echt kan vertrouwen, maar haar vertel ik bijna niks. Ik wil hier weg. Het boeit me niet waar ik terecht kom, het enigste wat me boeit is dat ik hier zo snel mogelijk weg wil. Ik kan niet wachten dat mevrouw van keteren weer voor de deur staat. Al mijn tijd heb ik besteed aan Harry, Louis, Zayn en Ashton. En nu? Nu is het over, na al die maanden.

Ik veeg mijn tranen af als ik bij het bushokje aankom. Dit hield Harry dus al die tijd achter. Ik moet niet meer huilen, ik heb genoeg gehuild.

Ik open de voordeur en loop naar binnen toe. Anne en Robin liggen waarschijnlijk al te slapen want het licht in de huiskamer is uit. Ik hang mijn jas op en loop naar boven.

Ik word wakker van het zonlicht wat mijn kamer verlicht. Ik stap uit bed en doe het raam open. Het is harstikke warm buiten. Ik loop mijn kamer uit. Anne en Robin zijn er niet want die zijn aan het werk. Ik loop de trap af en loop de keuken in.

"Goeiemorgen." Hoor ik iemand zeggen. Ik draai me om en ik zie Harry op de bank zitten. Hij staat op. "Jij bent echt ongelofelijk." Snauw ik. "Je hebt gelijk, het is allemaal mijn fout." Hij komt naar me toe lopen. "En dat je geschorst bent, aan de drugs zit, dronken bent ook mijn schuld?" Zegt hij harder. "Jij geeft iedereen om je heen de schuld, maar jezelf? Die niet natuurlijk." Snauwt hij. "Waar heb je het over?" Ik kijk hem vragend aan. "Ik ben nu in een situatie waar ik je moet beschermen." Zegt hij. "Mij beschermen?" Ik begin te lachen. "Nou dat is mislukt dan. Kijk naar me!" Ik wijs naar mijn gezicht. "Louis heeft me bijna verkracht samen met dat vriendje van je." Zeg ik snauwend en plaats mijn handen op mijn heupen. Hij schud zijn hoofd. "Je hebt geen idee waar ik over praat, je moet gewoon nergens mee bemoeien." Snauwt hij. "Nee inderdaad nee, je verteld me geen ene fuck over wat jij tegenwoordig doet. Het enigste wat je doet is mij confronteren met het feit dat je het zo gezellig hebt met die slet van je. En waar bemoei ik me mee? Jij bent de gene die me niet met rust kan laten en elke keer weer op de stoep staat." Snauw ik. "Denk je dat jij de enige bent die een klote tijd heeft op dit moment?" Zegt hij en kijkt me kwaad aan. "Waar heb je het over?" Ik kijk hem vragend aan. "Laat maar." Zegt hij en loopt weg. "Ja loop maar weg." Zeg ik. Harry zegt niks en verlaat het huis. Ik zucht en ga zitten op de bank. Waar heeft hij het ingodsnaam over?