Gevangen {Harry Styles}

44.

Kim
Ik kijk naar Anne en van Anne weer naar mevrouw van Keteren. "Je word overgeplaatst." Die woorden komen binnen als een bom. Overgeplaatst? Ik wil iets zeggen maar ik vind niet de woorden. "Wat is dit voor iets raars? Ze is fucking 18 geworden dus je hebt niks over haar te zeggen." Hoor ik Harry achter me zeggen en komt op mevrouw van Keteren aflopen. "Deze papieren zeggen iets anders." Zegt ze en ze houd wat papieren omhoog. "Onder de 21 valt ze onder jeugdzorg, daarnaast zijn jullie betrokken geweest bij een misdrijf en kan ik niet garanderen dat ze hier veilig is." Waar praat ze over? Alsof ik een bezit ben, een hond? Een kat? Ik voel het bloed borrelen door mijn hele lijf. "Ik ga niet met jou mee." Spuw ik uit. "Zo te zien ben je niet verandert Kim." Lacht ze. "Jij bent er anders ook niet op vooruit gegaan." Kaatst ik terug. "Ik heb hier een familie gevonden die echt om mij geven en me juist hebben beschermd." Verdedig ik.

Ze houd het papier voor zich en met haar vinger gaat ze over het papier. "Ik citeer, je bent bijna aangerand geweest, vechtpartij op school gehad.. geweld, drugs.. Moet ik verder gaan?'' Ze kijkt op. Ik schud mijn hoofd van ongeloof. "Ik ga echt niet me jou mee, echt niet." Zeg ik vastbesloten. "Het zou jammer zijn als ik de politie moet bellen Kim." "Ga lekker je gang, het boeit me geen ene flikker." Zeg ik en sla mijn armen over elkaar. "Ik wacht op je in de auto en binnen 15 minuten zit je naast mij in de auto." Zegt ze en ze loopt naar buiten. "Je hoort nog van mijn advocaat." Hoor ik Robin haar nog na roepen. Anne, Robin, Harry en ik staan verslagen in de huiskamer. Iedereen moet het even laten bezinken wat er net is gebeurd. Ik voel ineens een golf van verdriet over mij heen komen. "Ik wil niet weg." Snik ik. Harry omhelst me en ik begin te huilen, heel hard te huilen. Alles was weer op zijn plaatst en dan, net op mijn verjaardag, komt die heks weer opdagen en stort mijn leven wéér in elkaar. Weer ellende, weer pijn en weer woede en onmacht.

Als ik mijn spullen boven heb gepakt loop ik naar beneden toe. Buiten is het tijd om afscheid te nemen. "Het spijt me zo dat we gefaald hebben Kim, maar we gaan er voor zorgen dat je terug bij ons komt." Zegt Anne snikkend en ze trekt me in een knuffel. "Ik stuur mijn advocaat hier op af." Zegt Robin, ik bedank hem en neem afscheid. Nu is Harry aan de beurt. Mijn hart breekt als ik hem een knuffel geef, opnieuw komen er tranen. "Ik ga je zo missen." Snik ik en druk Harry stevig tegen me aan. "Anders ik jou wel." Zegt hij en geeft me een lange kus op mijn voorhoofd. "Ik hou van je Kim, het komt goed, die bitch komt hier niet zomaar mee weg." Zegt Harry. Ik knik. Ik geef hem nog een laatste kus en pak mijn tas van de grond. "Dag." Zeg ik zacht. En kijk naar het gezin die mij 2 jaar geleden liefdevol opnam. Ze zwaaien me met tranen in hun ogen uit. Ineens komt het besef. Wat ben ik hun dankbaar, de liefde die ze me gaven. En Harry, mijn lieve Harry, die me altijd wilde beschermen en die om me gaf. Door hem weet ik wat liefde is, hij heeft me zo veel geleerd.

Ik stap in en we rijden weg. Weg naar het nieuwe onbekende. Wat zal er nu me te wachten staan? Een gezin met jongere kinderen? Of zelfs helemaal geen kinderen, misschien wel met andere kinderen die uit huis zijn geplaatst?

Ik staar naar buiten. Alles gaat langs me heen. Flashbacks komen binnen van mij en Harry. God, wat ga ik hem missen.

Flashback
"Harry." Zegt hij met een schorre ochtendstem, hij is duidelijk net wakker. "Kim." Zeg ik en glimlach en geef hem een hand, mijn hand verdwijnt in zijn grote warme handen. "Je hebt koude handen." Glimlacht hij, als hij glimlacht komen zijn kuiltjes te voorschijn. "Ja." Glimlach ik verlegen terug. Wat? Ik en verlegen, dat klopt niet, ik ben nooit verlegen.

Als ik terug denk aan het moment dat Harry zei dat hij verliefd op me was, krijg ik een glimlach op mijn gezicht.

"Omdat wat?" Vraag ik hem. Hij wrijft zenuwachtig over zijn onderlip heen. "Ik ben verliefd op je." Zegt hij zacht. "Echt?" Is het enigste wat ik kan zeggen. "Ja, vanaf het eerste moment toen ik je zag, voelde ik al iets voor je."

Het moment dat ik eindelijk aan mezelf toegaf dat ik verliefd was.

"Harry.." Zeg ik zacht. Ik denk dat ik het zeker weet, I'm in love. "Ik ben verliefd denk
ik." Zeg ik. "Op wie?" Vraagt hij verbaast. "Op Louis." Zeg ik zo sirieus mogelijk. "W-wat?" Stottert hij. "Grapje." Lach ik. "ik ben denk ik verliefd op deze idioot die me nu vast houd." Grinnik ik. "Echt?!" Vraagt hij blij. "Ja." Zeg ik zacht. "Maar ik heb tijd nodig." Voeg ik eraan toe. "Voor jou wil ik wachten." Zegt hij en streelt met zijn wijsvinger over mijn wang

Zoveel herinneren gaan door mijn gedachten heen. Sommige zijn pijnlijk, maar sommige zijn ook zo mooi. Vooral de mooie momenten wil ik dicht bij me houden. Ik voel aan mijn nek aan het kettingtje die Harry precies een jaar geleden gaf op mijn verjaardag. "Follow Your heart." Lees ik zachtjes op en geef er een kus op. Mijn hart zal altijd naar jou leiden.