ATEŞ

A-48

Daha önce bölümü okuduysanız yıldızları (🌟*🌟*)görene kadar aşağıya inin... 

*****
Ateş sabah odaya dolan güneş ile erkenden uyanmış kendisine sıkı sıkı sarılmış uyumaya devam eden Işıl'ın saçları ile oynuyordu.

"Şimdi hemen beni diliyorsun tamam mı? " kapalı gözleri ve uykudan yeni uyandığı için boğuklaşan sesi ile konuşan Işıl'a şaşkınlıkla bakarken devam etmesi için bir şeyler geveledi.

"Hmm??"

"Ayıp değil mi? Zaten deli gibi özledim sende maşallah sanki gerçeksin. Sen bir hayalsin ve ben gözlerimi açtığım an yerini yastığa bırakacaksın. " Ateş uyuyor mu yoksa kendisiyle eğleniyor mu çözemediği Işıl ile eğilerek yüzüne bakarken kapalı gözleri ile halinden memnun bir halde konuşan Işıl ile geri yaslanıp gülerken ses çıkarmamak için zor duruyordu.

"Valla helal olsun bugün en gerçekçi halinle buradasın. Ama yeter şimdi ben 3'e kadar sayacağım sen yok olacaksın. 1..2...3" açmadığı gözleri ile elini kaldırarak yan tarafını yoklayan Işıl çatılan kaşları ile konuştu.

"Niye yok olmadın sen?"

"Ehh gerçeksem demek. "

"Ayy o ne güzel dejavu.." gülerek sevgi pıtırcığı halleri ile konuşan Işıl ile daha fazla sessiz kalamazken kahkaha attı. Duyduğu kahkaha ile yattığı yerde doğrulurken gördüğü Ateş ile bir süre kal gelmiş bir halde bekledi.

"Tabi ben zaten o kadar yolu gözüne far tutulmuş tavşan gibi bana bak diye geldim değil mi? " takılan Ateş ile yavaş yavaş fonksiyonlarını hatırlayan beyni ile adeta Ateş'in kucağına atladı.

"Geldin. " Aralarına biraz mesafe koyarak ellerini Ateş'in yüzünde gezdirdi. Işıl'ın yüzünde gezen ellerine küçük öpücükler bırakırken konuştu.

"Gel dedin. " diye konuşurken Işıl'ın dudaklarına özlemle uzandı.

"Seni çok özledim. " öpücükleri arasında konuşmak için aralarına mesafe koyan Ateş ile tekrar mesafeyi kapatırken konuştu.

"Ben de." Kucağında oturan Işıl'ı belinden kavrarken daha da çekti kendine. Işıl'ın boyundaki elleri kısa saçları arasında gezinirken belinden tuttuğu Işıl'ı kendi üste geçecek şekilde yan tarafa doğru dönerek yatırdı.
*****
"Ateş..." Üzerindeki sabahlığın kuşağını bağlamakla meşgul olan Işıl'ın mızmız sesine aldırış etmezken yatağın başına doğru kaldırdığı yastığa yaslandı.

"Hadi kalk artık. "

"Niye ben anlamıyorum? Yatalım işte. He dersen daha eğlenceli şeyler yapalım." Yüzüne yerleşen edepsiz gülümseme ile Işıl'a göz kırptı. Dağılmış kumral saçları, en ufak hareketi ile dalgalanan kasları, kavruk teni ve tabiki dakikalardır üzerinde gezinen bakışları ile insanı alenen suça teşvik eden Ateş'ten çektiği bakışları odanın her bir köşesine değerken bir anda yükselen ortamın sıcaklığı ile daha fazla iradesini zorlamamak için aklına gelen ilk bahaneyi söyledi.

"Acıktım." Işıl'ı bileğinden tutarak tekrar yatağa çekerken konuştu.

"Galiba bende. "

"Ya bak. Ama Ateş yaaa." Işıl'ın itirazlarını bölen şey Ateş'in değdiği yeri yakıp geçen öpücükleri olurken. Bir iki saat daha geç çıkmalarında sorun olmayacağına kanaat getiren Işıl tekrar kendini Ateş'in rüzgârına bıraktı.
*****
Sehpanın üzerinde duran küçük deftere kararsız bakışları ile bakarken içini yiyip bitiren merak ile olduğu yerde duramazken verdiği karar ile defteri alarak evden çıktı. Sıkı sıkı tuttuğu defter ile en yakın otobüs durağına ilerlerken heyecandan eli ayağı buz kesiyordu. Bir süre daha yürüdükten sonra birkaç kişinin durduğu durağa gelerek sırtını reklam panosuna yaslarken otobüsü beklemeye başladı. Durakta öylece dururken içine çöken pusu kaybetmek için derin bir nefesi içine çekti. Hep hayalini kurduğu o gün belkide bugündü. Gecelerce hayali ile yatıp kalktığı günler ölümün eşiğinde olan birinin gözünün önünden geçen hayatı gibi bir film şeridi halinde geçti gözünün önünden. Eğer az sonra çalacağı kapıyı açan annesi ise ölecekti o kimsesiz kız. Yeniden doğacaktı tekrar. Ee? Bunun insanı mutlu etmesi, kalbinin kanatlanıp uçacakmış gibi hissetmesi gerekmez miydi? O an çarptı tüm gerçekler yüzüne sert bir tokat gibi. Herkes güzel şeyler hayal ederdi o da etmişti. Onun için annesine kavuşmaktan daha güzel bir şey düşünülemezdi. Ama o da herkes gibi gerçekleşen hayalinden sonra ne yapacağını düşünmemişti.
Bulduysa annesini? İsteyecek miydi ki onu? Sonuçta bir kere istememişti. Aklına gelen soru ile ürperirken sıcak havaya rağmen doladı kollarını bedenine.