ATEŞ

A-57

Adımlarını bakışlarını üzerinden çekmediği Hande'nin yanında durdururken bakışları şimdi tam karşısındaydı. Hande biraz uzağında duran Sarp'ın kısa bir bakış atarken Işıl'a doğru fısıldadı.

"Özür dilerim. Çok özür dilerim ama şimdi olmaz. Ne olur bir şey söyleme Sarp'a." Bir yandan adeta yalvararak fısıldayan Hande'nin sesi sonlara doğru titremeye başlarken Işıl yüzüne yerleşensert ifadenin sindiği sesiyle konuştu.

"Sakın. Sakın ağlayayım deme! Şimdi susuyorum evde konuşacağım."

"Valla benim hiçbir suçum yok. Yemin ederim."

"Sana evde konuşacağız dedim." Herbir kelimeyi bastırarak söyleyen Işıl kendilerine yaklaşan Pelin ile gülümserken somurtarak yanına gelen Pelin ile kaşları çatıldı.

"Ne oldu yine?"

"Öküz ya bu öküz! İnsanda hiç mi incelik, düşünce olmaz?"

"Olmaz. Pelin, Korkut'tan bahsediyoruz tabii ki olmaz."
******
Açtığı kapıdan içeri girerken söylenmeye başlayan Işıl kulağındaki iri sallanan küpeleri çıkarırken sinirden köpürür bir halde salona ilerledi.
Düğünde tatsızlık çıkmasın diye sessiz kalmayi tercih eden Işıl düğün biter bitmez Hande'nin bir yere gitmesine izin vermeden eve getirmişti. Tüm düğün boyunca Işıl'ın sessiz azarlamalarını üzerinde hisseden Hande kedi gibi olduğu yere sinmiş Işıl'ın gazabını beklerken arabada yol boyunca tek bir kelime etmediğinden iyice gerilmişti.

"Nasıl yaparsın böyle bir şeyi?" Elindeki küçük çantayı gelişi güzel bir şekilde koltuğa fırlatırken arkasından eve giren Hande'ye hışımla döndü.

"Ben anlayamıyorum bir insan neden böyle bir şey yapar?"

"Gerçekten yemin ederim benim bir suçum yok."

"Ben sana evimi açtım ben sana güvenip her şeyimi bırakıp dünyanın öbür ucuna gittim meğerse sen benim güvenimi boşa çıkarmak için uğraşıyormuşsun. Meğerse sen benim iyi niyetimi suistimal ediyormuşsun."

"Ben bir şey yapmadım. Kadın kendi söyledi kendi inandı."

"Ne diyeceğimi bilemedim Hande senin kuzeninmiş dedi. Kıza ne diyeceğimi bilemedim."

"Benim sizin yanınızda yaşadığımı öğrenince hemen sen Işıl'ın kuzenisin dedi kadın ben tam..." kendini açıklamaya çalışan Hande'nin sözünü yarıda keserken dinlemeyen siniriyle konuştu.

"Sorun onun öyle anlaması değil sorun senin onu düzeltmemiş olman."

"Ben özür dilerim. Iletişim kurmazsam unutur beni diye düşündüm."

"Unutur mu? Hande, kadın Sarp'ın annesi. Sen onun nasıl bir kadın olduğunu bilmiyorsun tabii."
Koltuğun üstüne fırlattı çantasını eline alıp salonun girişinde duran Hande'nin önünde adımlarını durdurdu.

"Sen küçük hanım, en kısa zamanda bu yanlış anlaşılmayı düzeltiyorsun duydun mu beni? En kısa zamanda. Ben böyle bir oyuna dahil olamam."
*****
Aldığı kahve ile tekrar çalışma odasına dönen Işıl elindeki kahve kupasını masaya bırakıp tekrar yerine otururken ağrımaya başlayan boynunu birkaç kez sağa sola hareket ettirip rahatlatmaya çalıştığı sırada gözü bilgisayarın saatine takıldı. Gece 04.25'i gösteren saat ile yüzünü buruşturarak önündeki dosyalara baktı. İki hafta sonraki ihalenin dosyaları bir tarafta yıl sonu raporlar bir tarafta yeni yılın planları başka bir tarafta kendilerine sıra gelmesini bekliyorlardı.
Masanın üzerinde duran kemik gözlükleri yanmaya başlayan gözleriyle tekrar takarken bir eline kahvesini bir eline de masada duran onlarca dosyadan birini alıp geriye yaslandı.
Kahvesinden aldığı yudumla kahve kupasını masaya bırakıp kalemlikte duran kalemlerden birine uzandı. Masanın diğer ucunda duran kalemlikten zorlanarak parmakları ucunda tutarak aldığı kalem parmakları arasından kayıp yere düşerken uykusuzluğun verdiği tahammülsüzlük ile sinirle kalemi yerden almak için eğildi. Kalemi düştüğü yerden alıp tekrar doğrulurken masanın çekmecelerinden açık kalan birinin içindeki kağıt dikkatini çekti. Çekmeceden aldığı kağıtta gözlerini gezdirirken elindeki kağıda kocaman olan gözleriyle baktı. Kağıdı masaya bırakıp ne yapacağını düşünürken çoktan tırnaklarını kemirmeye başlamıştı.
*****
"Kırk kere söyledim bu kata benden önce kimse çıkmasın diye. En sonunda kilit vuracağım." Bakışları kolundaki saate kayan Işıl Deniz'in odaya girmesini bekledi.