Η Ηρώ ήθελε πάντα ένα σπίτι κοντά στην θάλασσα. Όταν τελικά βρίσκει το ιδανικό μαζί με την μαμά της και περνάει εκεί το καλοκαίρι, γνωρίζει καινούργιους φίλους και... τον Στράτο. Τον όμορφο και αλαζόνα Στράτο. Ξέρει ότι δεν πρέπει αλλά επίσης ξέρει...
''Giving anything less than your best is like sacrificing the gift''
Το πρωί πέρασε βασανιστικά αργά και όταν η ώρα έφτασε επιτέλους δύο και τέταρτο άρχισα να ετοιμάζομαι.
Φόρεσα ένα γκρι σορτσάκι, με ένα κίτρινο αθλητικό τοπ και τα μαύρα μου αθλητικά. Τα μαλλιά μου τα μάζεψα σε μία απλή κοτσίδα και μετά τα ίσιωσα. Ετοίμασα και την τσάντα μου βάζοντας μέσα τα καρφιά μου(παπούτσια που φοράνε οι αθλητές με ειδικά καρφιά από κάτω για να πατάνε σταθερά), νερό, πετσέτα και διάφορα άλλα απαραίτητα πράγματα.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Κατεβαίνω στο σαλόνι και αποχαιρετώ την μαμά μου η οποία μου εύχεται καλή τύχη!
Βγαίνω από το σπίτι και κάθομαι στην βεράντα περιμένοντας τον Στράτο να έρθει να με πάρει. Η Κλειώ τελικά δεν θα μπορέσει να έρθει. Το ίδιο και ο αδερφός μου! Σύμπτωση; Δεν με πειράζει όμως... Τους καταλαβαίνω!
'' Ψιτ ψιτ αθλήτρια μου θα μπείτε παρακαλώ για να ξεκινήσουμε;'' Μου λέει ο Στράτος μέσα από το αυτοκίνητο αποσπώντας μου την προσοχή από την οθόνη του κινητού μου.
'' Αφού μου το ζητάτε τόσο ευγενικά οδηγέ μου...'' λέω και σηκώνομαι παίρνοντας την τσάντα μου. Του λέω να ξεκινήσει δίνοντας του ένα φιλί.
Φτάνουμε στην καφετέρια και τα παιδιά είναι ήδη εκεί. Κατεβαίνω μόνο εγώ για να πάρω καφέ για εμένα και τον Στράτο. Εγώ πίνω καφέ μόνο πριν από αγώνες. Αλλιώς δεν θέλω ούτε να το βλέπω. Είναι πικρός και για να τον πιώ πρέπει να βάλω κιλά ζάχαρης μέσα οπότε δεν έχει νόημα... προτιμό να πιώ μιά γλυκιά σοκολάτα!
Ξεκινάμε! Στην διαδρομή ακούμε τραγούδια από το ραδιόφωνο και μιλάμε μεταξύ μας.
''Η προπονήτρια σου; Θα είναι εκεί όταν φτάσουμε;'' Με ρωτάει ο Στράτος.
'' Ναι επειδή και κάτι άλλα παιδιά αγωνίζονταν το πρωί πήγε εκεί μαζί τους''
