Just a cheerleader(K.N)

Chapter Twenty

Damien's POV

Marahas kong hinila si Lilith palayo sa kanila pero nagsunuran sila Kats. Naririnig ko ang palakas ng palakas niyang pagdaing dahil na rin sa humihigpit ng humihigpit ang pagkakahawak ko sa braso niya pero parang hindi ko mapigilan ang sarili ko. Ang nasa isip ko lang ay ang mukha ni Cee na nasasaktan at gulat na gulat.

Naaalala ko na naman ang mukha niya noong panahon na sinaktan ko siya, yung mukha niyang pilit kong kinakalimutan.

"How dare you?!. Anong karapatan mong pagsalitaan ng ganun si Clementine?"Gigil na gigil kong tanong sa kanya. Walang emosyon ko lang siyang pinapanood habang umiiyak sa harapan ko. Naramdaman ko na rin ang paghawak ng kung sino sa braso ko pero sa kanya lang ako nakatingin. 

"I-I'm sorry, it just slipped out."Pero mas lalo lang akong nagalit sa sagot niya.

"Slipped out? You told her all those things. Kung alam mo lang kung anong magiging epekto ng mga sinabi mo sa kanya. Look Lilith I know how smart you are pero sana ginagamit mo naman sa tamang paraan."Mahinahon kong sagot. Nothing will happen kung idadaan ko lang lahat sa galit.

"Are you saying na tanga ako?"

"Kakasabi ko lang na matalino ka diba? I'm just saying you have everything you need you don't have to bring someone down just because you got hurt. All those things you said to her? That's not really what you think of her, sinasabi mo sa kanya yun pero ang totoo ang sarili mo ang nasa isip mo. You're saying all those things to yourself."Yun na ang huli kong sinabi bago ko siya talikuran.

"Dude! Damien!"Tumigil ako at nilingon si Marco.

"What was that all about?Sabihin mo nga sa akin kung ano talaga ang nangyari sa inyong dalawa ni Clementine. Ang alam lang namin ay hiniwalayan mo siya at umalis siya ng bansa. Then now that she's back ang laki ng pinagbago niya, parang biglang nawala yung Clementine na kilala namin noon. Yung palabiro, masayahin at yung tipong kaya kang patawanin sa kahit anong sitwasyon.What happened to you? What happened to her?You both changed."Natahimik ako sa lahat ng mga tanong niya. Hindi ko alam ang tamang sagot. Thinking of what I did parang sobrang babaw ng rason ko.

Napabuntong hininga ako at naupo sa buhangin,naramdaman ko naman ang pag-upo niya sa tabi ko.

"I screwed up, I screwed up before and I'm screwing up now. I always screw up. Wala akong maayos na dahilan sa ginawa ko noon. Inisip ko na mas makakabuting maghiwalay na muna kami,because there's a whole world around us. Hindi dapat umiikot ang mundo namin sa isa't-isa. We we're dependent of each other. I thought that if ever na maghiwalay man kami, magagawa naming magfocus into reaching our dreams. I know na kaya naman namig gawin yun ng magkasama but her father, her father begged me to let her liitle girl go. He said that it's for the better, para na rin sa ikakabuti ni Clementine. Pero hindi tama yung paraan ng pakikipaghiwalay ko. I said some really horrible things to her and I cant forget her face after."Natahimik kaming dalawa dahil sa mga sinabi ko.

"I need to go."Tumayo na ako at naglakad papunta sa kwarto ko.

'Some reasons are better left untold.'

Miles' POV

Nakatayo lang ako sa harap ng pinto ni Clem, dahil na rin sa hindi na siya lumabas mula kagabi. 

Pero hindi niya binubuksan ang pinto niya kaya nanghingi na ako ng susi sa front desk.

Nagulat ako  sa itsura ni Clem habang nakaupo sa kama niya, nakatitig lang ito sa cup of coffee niya.

Nasa harap lang din nito ang laptop niya, ang lalim din ng eyebags nito halatang walang tulog.

I rushed to her side.

"Hey, what happened are you okay?"Nag-aalala kong tanong. Pero tiningnan niya lang ako at hindi sumagot.

After about two minutes dahan dahan siyang tumango at mapait na napangiti.

"I'm good,I'm good."Paulit-ulit niyang sabi habang tumatango. Mabilis ko siyang hinila para mayakap, walang tigil ang pagtulo ng luha niya habang sinasabi niya ang mga salitang yun.

Ni minsan hindi ko pa nakikitang magbreak down si Clem ng ganito, ven before she put a brave face on. I never noticed the tears behind her smile until now,nakikita ko ang epekto ng lahat ng ito sa kanya.

She's a strong woman, nagawa niyang itago ang totoong nararamdaman niya, but lahat ng tao nasasaktan at umiiyak din. Kahit anong pilit man natin hindi tayo tuluyang magugng manhid sa sakit.

And that's what's happening to her.

"Ang sakit sakit Miles. Hindi ko pa rin makalimutan ang sakit. I wanted to be numb. Ayoko ng masaktan pero hindi ko kaya. Ang sakit."

"I'm hiding what I'm feeling but I'm tired of holding this inside.." Nanatili lang akong nakayakap sa kanya at hinayaan siyang umiyak.