Just a cheerleader(K.N)

Chapter Twenty One

Clementine's POV 

After one day na pagmumukmok lumabas na rin ako. Madaling araw pa lang naglalakad lakad na ako around the resort. Hindi ko namalayan at napadpad na ako sa area kung saan may malalaking bato. 

Naglakad ako palapit dun, pero napatgil ako ng may matanaw akong pamilyar na likod ng lalake. But after a while dumiretyo na rin ako. 

I think it's time for us to talk.

"Hey.."Napangiti nama ako ng halos mapatalon siya dahil hindi niya namaayan ang paglapit ko. Naupo ako sa tabi niya habang siya ay gulat pa rin na nakatingin sa akin.

"Nage-emo ka diyan ah, problema?"Pagbibiro ko. Napailing naman siya at napangiti na rin.

"Dee, can we talk?"Panimula ko. Bumuntong hinga naman siya bago tumango.

Natahimik kaming dalawa, parehas hindi alam kung paano sisimulan.

"Why?"Isang tanong, pero alam kong maiintindihan niya na ang gusto ko malaman.

"Wala akong mabibiay sayo na dahilan kung bakit kita sinaktan ng ganun. I don't want you to know why dahil sobrang nahihiya ako. Pero kasi narealized ko na umiikot yung mundo natin sa isa't-isa which is not bad. Pero dahil na rin dun wala tayong pangarap na gustong maabot. Parang naging dependent tayo sa isa't-isa at sa knowledge na kahit hindi tayo maghirap magiging okay pa rin tayo. I know na hindi ko dapat binitawan ang mga salitang binitawan ko but that's the only way na alam kong magagalit ka sa akin at papayag na lumayo. I never meant to hurt you that bad, i was just thinking about our future. Your dad practically beg me to let you go even jus for awhile, but I never did."Gulat lang akong nakatingin sa kanya habang sinasabi niya nag mga yun. Hindi ko na rin napigilan ang pagpatak ng ma luha ko.

"I didn't let go, I pushed you away yes pero hindi kita pinakawalan. I was always there, every achievements mo alam ko, lahat ng ginagawa mo alam ko. I didn't let you go and continued loving you even from a distance."Nakita ko ang pagtulo ng luha galing sa mga mata niya. Hinawakan ko siya sa pisngi at hinarap sa akin. Dahan-dahan kong pinunasan ang luha niya.

"I'm sorry, I'm so sorry Clementine. I know I was selfish dahil nagdesisyon ako ng hindi nagsasabi sayo. But I know na kahit may chance man akong baguhin ang ginawa ko, hindi ko yun gagawin. I know that we loved each other so much, but being away from each other. We grew up, mas nakilala natin ang sarili natin hindi na tayo yung Clementine at Damien na young at inlove. Yung dalawang hindi alam kung saan patutungo ang buhay. Atleast now, we know how to live our life right.I'm sorry."Pag-uulit niya. Hinila niya ako palapit sa kanya at niyakap.

"I understand, pero sana hindi mo sinabi ang mga yun. The moment you said those words you broke me into million pieces, hindi ko alam kung paano ako magsisimula. Nawala ko ang sarili ko dahil sa ginawa mo, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Pero dahil rin sa ginawa mo I learned a lot of things.Natuto akong magpatawad, dahil narealized kong may rason sa ginawa mo. So thank you, thank you for everything Damien. Dahil sayo mas naging mabuting tao ako, at mas nakilala ko ang sarili ko."I smiled at him.

Natahimik kami sandali hanggang sa tumayo siya at inilahad ang kamay niya. Ngumiti naman ako bago tinanggap yun.

Naglakad na kami pabalik sa resort..

I know na marami pa kaming dapat pag-usapan tungkol sa aming dalawa pero sa ngayon makukuntento na muna ako sa kung ano man ang meron kami. 

Pinuntahan na namin ang mga kaibigan naming naghihintay na sa amin sa may breakfast buffet at hindi nakaligtas sa mga mata ko ang mga ngiti nila ng makitang maayos na kami.

Hindi ko na rin inisip kung nasaan si Lilith, I think she went home but right now I honestly don't care.