Back From Beginning #WATTYS2020 (Next Cycle Playlist #1)

I

Back from Beginning
Chapter One

Napangiti ako nang nakita ko siya sa harapan ko. He is wearing a suit and tie. God! He looks so perfect tonight.

Hinawakan niya ang kamay ko. Hinawakan ko rin ang kamay niya. We held hands for until who knows how long.

I was in the peak of enjoying this moment with him by my side nang bigla niya akong binitawan. Nanlaki ang mga mata ko nang unti-unti siyang lumayo sa akin.

"Noah!"

It was as if, inilalayo siya sa akin ng paligid. Na para bang nilalayo na mismo siya sa akin ng tadhana.

"Noah! Please!"

"Julia! Malelate ka na! Jusko namang bata ka!"

I almost jumped when I heard my mom's shouting voice. Agad kong tinignan ang orasan sa gilid ko. Nanlaki ang mga mata ko nang nakitang alas sais na nga. Alas siete ang pasok namin!

I immediately got up and hurried to prepare for school. Hindi ko alam kung anong ginawa ko but I finished everything for twenty minutes.

Mabilis akong nagpaalam kina papa at mama. Kumuha nalang ako ng dalawang sandwich para kainin habang naglalakad ako patungo sa school.

Napapalunok nalang ako sa bawat hakbang ko. My bestfriend will seriously kill me again kapag na-late nanaman ako!

Naabutan ko pang bukas ang gate kaya nakapasok pa ako. They close it at seven in the morning 'til eight para daw hindi na makapasok ang mga late comers na highschool.

I almost forgot how to breathe on my way here.

Naabutan kong nakaupo na sa upuan ko ang best friend ko nang dumating ako sa classroom. I gulped again and accidentally swallowed the piece from my sandwich, whole.

She glared at me nang naramdaman ang presensya ko. Napalunok ulit ako, this time wala na akong sandwich na nalunok.

"Late ka nanaman Julia," Kimeki fixed her glasses.

Kimeki, or most known as Kim, my best friend, is our class governor. And normally, siya talaga ang sinesermonan ng teachers namin kapag may laging late, or absent, or may hindi nakaka cope up sa lessons. The class or block's burden is hers to carry. I don't even know why they still implement these kinds of rules kahit na college na kami.

Tumayo siya para makaupo ako sa upuan ko. Lumipat siya sa upuan niyang nasa tapat lang ng upuan ko.

"Sorry, Kim. Hindi na talaga ako malelate."

Dumating na ang teacher namin kaya nagsimula agad ang lesson.

I am lucky to have a best friend like Kimeki. Simula pagkabata palang, magkaibigan na kami. We literally grew up together.

Nang nag highschool kami, nadagdagan kami ng isang kaibigan. But that's all in the past. What's important now is that Kimeki and I have always stayed stronger together throughout the years.

"Mamaya na ang meet and greet ni Noah ah? Pupunta ka pa rin?"

Masaya akong tumango. I can't even contain the happiness anymore.

"Isang araw palang inopen ang ticket sale, bumili agad ako kaya I am well prepared for this."

"That's good, pero kamusta ka? Are you okay now?"

I inwardly facepalmed. They should really stop asking if I'm fine. Isang simpleng aksidente lang ang nangyari, nothing major.

"I'm fine, okay? Tama na ang pag-aalala."