Back From Beginning #WATTYS2020 (Next Cycle Playlist #1)

IV

Back from Beginning
Chapter Four

Dumiretso ako sa dorm nina Kim. She insisted that I go there dahil ang alam nina mama, andun ako sa kanila.

Hindi ko na alam kung anong sasabihin sa kanya tungkol sa nangyari ngayong umaga, lalo na kina mama. Buti nalang, naisipan niya agad na pagtakpan ako sa mga magulang ko kagabi, kung bakit hindi ako nakauwi.

Wala sa sarili akong pumasok ng kwarto niya. Her roommates watched me silently. Medyo close ko na rin sila dahil kay Kim.

"Kumain ka na, Julia?" tanong ni Danielle, Kim's nerdy roommate.

Umiling lamang ako at dumiretso sa kama ni Kim. The latter just watched my movements.

"Julia, nakita ko kanina sina—"

"Kim, pwedeng makitulog saglit? Pagod na pagod talaga ako," wala sa sarili kong sabi sa kanya.

She just nodded and stood up from her bed. Umupo siya sa malapit na upuan.

"Saka okay lang kung wag mo na muna akong gisingin, unless sobrang importante ng sasabihin mo sa akin?"

Wala sa sarili ulit siyang tumango. I bet she's so weirded out by my actions already.

"Uy pala Julia, may nangyari—"

Pinandilatan ni Kim si Kara, her other roommate. Kara just shrugged her shoulders.

I turned around, faced the wall, closed my eyes and tried to sleep. The moment I shut my eyes closed, si Noah agad ang pumasok sa isip ko.

I cannot believe my dream of becoming his girlfriend actually came true. At ang pinaka nakakagulat na pangyayari pa, I rejected their offer!

Like hello? Long time dream with my long time idol ko yun, tapos nireject ko lang?

"Anong nangyari kay Julia?" narinig kong bulong ni Kara kay Kim. I know her voice dahil siya lng naman ang may mala chipmunk na boses.

"Baka narealize niya kagabi sa meet and greet event ni Noah na never niya talagang maaabot si Noah. Alam mo na, kasi celebrity si Noah, normal person lang siya. Impossible," narinig ko namang sagot ni Danielle.

"Grabe, baka iba naman ang iniisip ni Julia," Kara replied.

"M-May nangyari kagabi... unbelievable happening..." I murmured back at them.

Hindi ko sila hinarap. I stared at the wall and tried to sleep, pero hindi ko talaga kaya.

Everything felt so surreal na pakiramdam ko pinaglalaruan lang ako ng utak ko. Baka hallucination ko lang ang lahat ng iyon di ba?

Sana nga hallucination nalang.

Never in my life did I ever imagine na tatawagin niya ako sa pangalan ko mismo. It was so unimaginable, pero nagkatotoo nga.

But still, I can clearly see the invisible barrier between us kahit na magkakilala na kami. Maybe, we really are just two people living in two different worlds. Worlds that cannot meet or collide with each other. Two different worlds that can never cooperate or interact with each other.