YEDİDEN YETMİŞ YEDİYE FABLLAR

KÜÇÜMSENEN GÜZELLİK

KÜÇÜMSENEN GÜZELLİK

Özenle düzenlemiş bir bahçe

Değişik türde çiçeklerle

Rengarenk görüntü sunuyordu;

İzleyenleri sanki büyülüyordu.

Güller, papatyalar, menekşeler

Birbiri ardı sıra dizilmişler.

Yarışır gibi güzellikte,

Gibisi yok çoğu da yarış içinde,

Çabalıyordu öne çıkmaya.

İçlerinden bir papatya

Yanındaki gülü çekiştiriyordu,

Her fırsatta kötülüyordu onu.

Sivri, tehlikeli dikenlerinden;

Yapraklarının eğriliğinden

Dem vuruyordu durmadan.

Gül ise rahatsız oldu bu durumdan,

Hiç kötü niyetli değildi,

Papatya ile konuşmaya karar verdi:

"Benimle uğraşıp duracağına

Kendi güzelliğini çıkarsan ortaya

Bütün çiçeklerin yaptığı gibi,

Göstersen herkese güzelliğini,

Çevremiz daha da şenlenir;

Bahçemiz daha da güzelleşir."

Papatya gülü dinlemedi,

Onu kötülemeye devam etti.

Böylece güzellikte onu

Geçeceğini sanıyordu.

Gülü küçük düşürerek

Kendini güzel gösterecek.

Papatya bu niyetle

Gülü küçümserken yine,

Bir bülbül kondu ağacın dalına

Dilinde en güzel şarkılarla.

Sesiyle bütün çiçekleri büyüledi,

Onu dinleyen çiçeklerin hepsi

Konsun diye kendi dallarına

Tüm güzelliklerini çıkardılar ortaya.

Papatya da çekmek istedi

Güzel sesli bülbülün dikkatini.

Bunun için denemeliydi bildiği yolu,

Hemen gülü küçümsemeye koyuldu.

Yanındaki gülü kötüledikçe

Güzelleşeceğini sanıyordu kendince.

Bülbül kararını vermişti oysa

Uçup kondu küçümsenen gülün dalına.

En güzel şarkılarını başladı söylemeye

Güzelliğiyle büyülendiği güle.