YEDİDEN YETMİŞ YEDİYE FABLLAR

ÖFKENİN SONU

ÖFKENİN SONU

Hiç sebep yokken bir karga,

Bulunduğu ağaçtan havalandı hızla.

Yoldan geçen bir keçinin ensesine

Vurdu pençesi ve gövdesiyle.

Keçi ne olduğunu anlayamadan

Karga havalanıp uzaklaştı oradan.

Ensesinin acısıyla keçi

Koşmaya başladı öfkeli.

Yolda gördüğü bir köpeğe

Bir tos vurdu ki öylece,

Yere serdi habersiz köpeği.

Ayaklanmaya çalışırken yerdeki

Çoktan uzaklaşmıştı keçi.

Can acısıyla büyüdü köpeğin öfkesi,

O da koşmaya başladı,

Çatacak birilerini aradı.

Az ötede bir kedi gördü ki;

Tam da aradığı gibiydi.

Hızla kovalamaya başladı,

Korkutup kaçırdı zavallı hayvanı.

Korkusuyla öfkesi birbirine karışan kedi

Daha fazla tutamadı kendini.

Çıkardığı gibi tırnaklarını koştu,

Bahçede çalışan çiftçinin üstüne doğru.

Çiçek diken çiftçinin elini

Keskin tırnaklarıyla tırmaladı kedi.

Çiftçi ise boş durmadı,

Bir anda onu yakaladı.

Kedi kaçmaya çalışsa da nafile

Çiftçiye yakalanmıştı bir kere.

Kedinin korkusu iyice artmıştı,

Ancak korku bir anda yerini şaşkınlığa bıraktı.

Çünkü çiftçinin sızlayan eli

Okşuyordu kedinin tüylerini.

Kedi artık sakinleşmişti,

Kendini güvende hissetti.

Çiftçi kediyi güzelce indirdi yere,

O da yoluna gitti sakince.

Kimseye zarar vermek yoktu kedinin aklında,

Öfkesi dinmişti nasıl olsa.

Çiftçi böylece bitirdi öfkeyi,

Ne de olsa buydu insan olmanın gereği.