YEDİDEN YETMİŞ YEDİYE FABLLAR

KİRPİ VE İĞNELERİ

KİRPİ VE İĞNELERİ

Tavşan ile kirpi arkadaş olmuşlardı,

Başlangıçta çok iyiydi araları;

Ancak tavşan için gelin görün ki

İşler zamanla tersine gitti.

Çünkü kirpi her fırsatta

Dikenlerini batırırdı tavşana.

Üstelik kahkahalar atarak,

Güç gösterileri yaparak

Habersiz avlardı tavşanı;

Canı yanmış, yanmamış umursamazdı.

Böylece gücünü kanıtlayan kirpi

Dev aynasında görürdü kendini.

Kısacık boyunu adeta

Yükseltirdi tavşanın omuzlarında.

Tavşan ise küçük düşerdi herkesin içinde,

Canının yanması da cabası üstüne.

Tavşan daha fazla dayanamadı bu duruma,

Alıp çıkınını gitti uzaklara.

Bir başına kalmıştı kirpi;

Ancak yalnızlığı fazla sürmedi.

Kaplumbağa ile arkadaşlık kurmuştu,

Kirpi bu değiştirir mi huyunu?

Aynı şakayı kaplumbağaya da yaptı;

Fakat bu kez ters tepmişti şakası.

Kaplumbağanın kalkan gibi kabuğu

Çok iyi koruyordu onu.

İğnelerini batırdıkça kabuğuna

Kendi canı yanıyordu olduğunca.

Her seferinde duvara toslar gibi kirpi

Kendi silahıyla avlıyordu kendini.

İğneleri dönüp yaktıkça kendi canını

Anlayabildi eski dostu tavşanın acısını;

Ancak artık çok geçti,

Tavşan çok uzaklara gitmişti.

Özür dilemek için bile olsa

Kim bilir, görebilecek miydi tavşanı bir daha?