YEDİDEN YETMİŞ YEDİYE FABLLAR

TEMBEL ASLAN İLE TİLKİ

TEMBEL ASLAN İLE TİLKİ

Her türlüsü oluyor da insanın

Aslanın niye olmasın?

Öyle rahatına düşkün

Öyle tembeldi ki bu aslan,

Kimse yarışamazdı onunla

Yan gelip yatma konusunda.

Öyle ki avını bile avlamazdı,

Başkalarının yiyeceğine konardı.

Ufak bir kükremesi yeterdi

Kaçırmak için yiyecek sahibini.

Günün birinde bir tilki

Minik bir kuş avlamıştı ki

Ani kükreme ile ürktü.

Anlaşılan tembel aslanın gözü

Tilkinin minik avındaydı,

Yaklaşıyordu tembellerin kralı.

Tilki o kadar uğraştığına mı yansın,

Eli boş kalacağına mı üzülsün?

Şaşkındı ancak kararlıydı da

Avını kaptırmayacaktı aslana.

'Bu kez olmaz.' dedi içinden,

Kaçıp gitmedi hemen.

Seslendi aslana iki büklüm:

"Hoş geldiniz sevgili kralım!

Avımı size vermek isterdim ama

Bu sizin için küçük bir lokma,

Dişinizin kovuğuna yetmez,

Siz daha büyüğüne layıksınız.

Şöyle dolgun ve semiz olmalı,

En azından karnınızı doyurmalı.

Ne de olsa kocaman gövdeniz,

Kocaman dişleriniz ve pençeleriniz,

Ayrıca gür sesinizle değil mi?

Hak ediyorsunuz yiyeceklerin en irisini."

Tembel aslan şişindikçe şişindi,

Sanki başı göğe erecekti.

Tilki devam etti konuşmasına:

"Şu karşı dağın yamacında

Öyle semiz avlar var ki

Tam ağzınıza layık hepsi.

Hem de hazır avlanmışlar,

Midenize inmeyi bekliyorlar."

Aslan karşı dağa baktı,

Tilkiye dönüp başını salladı:

"Verdiğin bilgiden dolayı

Almayacağım elindeki avını.

Ben yavaş yavaş da olsa

Gideceğim dağın yamacına.

Sen oyalanadur burada

Elindeki minik avınla."

Tembel aslan yola koyuldu,

Başıboş sandal gibi sallanıyordu.

Tilki minik avını yerken

Konuştu aslanın peşinden:

"Git bakalım tembel aslan,

Biraz yürü de bacakların açılsın.

Eli boş döndüğünde geri

Anlarsın bize çektirdiklerini."

Tilkinin artık korkusu kalmamıştı,

Ne de olsa o tembel bir aslandı.

Kullanmadıktan sonra gücünü

Kim umursar büyüklüğünü.