YEDİDEN YETMİŞ YEDİYE FABLLAR

YAVRU KARTAL VE ANNESİ

YAVRU KARTAL VE ANNESİ

Anne kartal, yavrusunu zor da olsa

Besleyip büyütebilmişti sonunda.

Avlanıp ona yiyecekler taşımıştı,

Günlerce hiç de usanmamıştı.

Artık büyüdüğünü fark ediyordu,

Onu doyurmakta zorluk çekiyordu.

Yavrusunun karşısına geçti,

Ona şunları söyledi:

"Artık kanatlarının üzerinde durmalısın,

Uçup yuvadan uzaklaşmalısın.

Avlanıp doyurmalısın karnını,

Kurmalısın kendi hayatını."

Kartal yavrusu bu sözler üzerine

Çok kızdı annesine:

"Ben nasıl uçacağım,

Hem nasıl avlanacağım?

Terk edemem yuvamı,

Kuramam daha hayatımı.

Üşenme anne daha fazla,

Yeni yiyecekler getir bana."

Anne kartal bu sözler üzerine

Hemen karşılık verdi bile:

"Asıl üşenip tembellik yapan sensin,

İstersen çok rahat uçabilirsin.

Benimle mücadele edeceğine

Kendi hayatımı kendim kuracağım de."

Böyle söyledikten sonra

Uçup gitti anne kartal uzaklara.

Yavrusu ardından bakakaldı.

Günler günleri kovalamıştı.

Yavru kartal artık acıkmıştı iyice,

Annesi ise yoktu hiçbir yerde.

Anlaşılan kendi başının çaresine bakmalıydı,

Annesinin haklı olduğunu anlamıştı.

Uçma denemelerine başladı,

Önce hafif hafif havalandı.

Birkaç gün sonra ise havada

Daha fazla durabiliyordu kanatlarıyla.

Yüksek kayalıklardaki yuvasından yine de

Ürkütüyordu onu, aşağıya bakmak bile.

Ertesi gün açlığın da etkisiyle

Daha fazla güvendi kendine.

Yüksek kayalıktaki yuvadan aşağıya

Bıraktı kendine açık kanatlarıyla.

Havada süzülüyordu annesi gibi,

Uçmak ne kadar da keyifliydi.

Kanatlarını da çırpınca

Varmıştı uçmanın tadına.

Artık avlanıp doyurabilirdi karnını,

Kurabilirdi kendi hayatını.

Şimdi anlıyordu annesini;

Sürekli besleseydi kendisini

Uçmayı hiç denemeyecekti belki de

Duramayacaktı kendi kanatlarının üzerinde.

Başka bir kartal ise uzaklarda

Gururla bakıyordu ona.