YEDİDEN YETMİŞ YEDİYE FABLLAR

TEMBEL KARINCA

TEMBEL KARINCA

Yaprak kımıldamayan yaz sıcağında

Karıncalar çoktan düşmüş yollara,

Yiyecek arayışı içinde

Gidip gelmekte belli bir çizgide.

Kimi buğday tanesi kimi çöp parçası,

Taşıyorlardı güçleri yettiği kadarını.

Ancak içlerinden bir tanesi vardı ki

Tembelin en önde gideni:

"Biraz uyanıklık yapayım,

Hafif parçalar taşıyayım.

Ağırlarını diğerleri taşıyor zaten,

Ben niye altına gireyim onca yükün.

Diğerleri bol bol yiyecekler taşısın,

Nasıl olsa paylaşıyoruz kışın."

Böyle düşünen tembel karınca

Kimi zaman da eli boş dönüyordu yuvaya.

Bir gün görünmeden kimseye

Gitmek istedi bilinmeyen yere.

Yan gelip yatmaktı niyeti,

Nasıl olsa akşam geri dönerdi.

Kimseye görünmeyeyim derken

Uzaklaştıkça uzaklaştı yuvadan.

Koskoca ormanın içinde

Gitmişti bilinmeyen yerlere.

Havanın kararmaya yüz tuttuğu zamanda

Yuvasına dönmek için düştü yola.

Ancak bulamıyordu bir türlü,

O gece sabaha kadar yürüdü.

Günlerce de yürümeyi sürdürdü,

Ormanın içinde fır döndü.

Ancak yuva yoktu hiçbir yerde,

Yer yarılmış da girmişti sanki içine.

Yaz bitmiş soğuk günler yaklaşmıştı,

Karıncanın işi daha da zorlaşmıştı.

Diğer karıncalar ise taşıyıp son yükünü

Kapatacaklardı yuvanın üstünü.

İşte böyle bir zamanda

Bulabildi yuvasını tembel karınca.

Sevinç içinde, son bir gayretle

Koşup sarıldı dostlarının hepsine.

Öyle yol yürümüş öyle yorulmuştu ki

Arkadaşlarının omzunda yuvaya girebilmişti.

Tembel karınca kendine gelince

Yaptığı haksızlığı düşündü önce

Söylendi kendi kendine sonra:

"İşlerden kaçmaktansa

Çalışmayı deneseydim dürüstçe

Bu kadar yorulmazdım herhalde."