The Secret of the Campus Nerd ✔

CHAPTER 7

CHAPTER 7

NEILAH

It's already been a week simula noong umalis si Tita, na- ospital ako at iyong letter sa tabi nang bintana ko. Wala akong pinagsabihan tungkol doon — kahit kay Kian o kay Tita man lang. I keep my mouth shut hangga't hindi ko pa nakukumpirma ang hinala ko.

Sa letter na iyon napansin ko ang pamilyar na pulang emblem sa gilid non na nakadikit sa papel. It's a Gangster's Emblem. And a warning one. At iisa lang naman ang taong nagbigay sa akin non nung nakaraan.

So does that means it's Stacey? Si Stacey ba ulit ang nagpadala saakin non?

But why? Why would she do that? And I have a little doubt about it. It said that We're coming to get you; it means marami sila.

I sigh. Why would they come after me? Being a nerd, alam ko sa sarili ko na wala akong kaaway. Ni hindi nga ako makapatay ng lamok! That's why it's a big question for me kung bakit may mga taong gusto ako kunin.

At nagtataka din ako sa sarili ko after I read the warning. Bakit hindi ako nakakaramdam ng takot? Imbes na matakot ako para sa buhay ko, I feel more calm and more curious.

Damn. Ano ba itong nangyayari saakin? Siguro nagkakatotoo na ang mga sinasabi nila that i'm very weird and i'm an alien from another planet.

Sunday ngayon. Wala akong magawa sa bahay kaya nakahiga lang akong nanonood sa couch namin habang kumakain ng popcorn. Kapag naboboringan ako sa pinapalabas it's either nagcecellphone lang ako or nililipat lipat ang mga channel. I tried to call Kian pero out of reach sya. Baka kung ano na naman ang ginagawa non kaya hindi ko matawagan. But anyways, i don't care.

Hanggang ngayon ay iniisip ko pa din kung ano ba ang dapat kong gawin sa letter na iyon. Itatapon ko ba? Ipapadala sa Dean or sa Principal ng school? Ipapakita kay Tita? I dunno.

Tiningnan ko ang kabuuan ng letter. Am I gonna hide this until I confirm my suspicion? I don't know how to feel with this one. Do I need to be scared or be worried or such —?

I almost facepalm. Stupid. It's a threat! Of course, i should be scared!

Sa sobrang bored ko ay tuluyan na akong bumangon sa pagkakahiga sa couch, nagbihis at lumabas ng bahay. Simpleang jeans at white tshirt lang and then hood ang suot ko.

Kinuha ko ang bike ko at nagbike na papuntang park. Eto talaga ang tambayan ko araw - araw kapag nabobored ako or pagkagaling ko nang school. Ang park na ito ang naging saksi ng lungkot ko noong nawala si Kuya Nayr, Mom and Dad na para bang bulang iniwan ako sa ere.

I don't feel any resentments towards them though, kahit na tandang tanda ko pa noon how I woke up one morning and discovered that all of them were gone. I waited for them the whole day — without any foods and all ngunit noong bumukas ang pinto ay si Tita Fiona ang bumungad saakin.

I know they have reasons. I always knew they do. That's why up until now — kahit na hindi ko aminin — I'm still waiting for them to come back to our home and be a family again.