The Secret of the Campus Nerd ✔

CHAPTER 46

CHAPTER 46

NEILAH

Nasa harap ako ng isang battlefield. Maraming mga katawan ang nakahandusay sa sahig at walang malay. They're all looking at me with blank eyes and lifeless emotion in their face. 

Tumingin ako sa kamay ko. They're all full of blood. 

"You're a monster!"

"A demon! A disgrace!"

"You killed us!"

"You didn't save us!"

Inangat kong muli ang paningin ko at nasa harapan naman ako ngayon ng isang nasusunog na village. All of them are screaming, shouting for help. All of them are crying and holding their love ones hands.

"Kahit kailan ay hindi ka magbabago."

"Once a monster, always a monster."

Then i heard a laughter. A familiar manic laughter.

I wake up with a gasp. Hingal na hingal kong hinawakan ang dibdib ko habang ramdam ko ang pagtulo ng mga pawis ko sa kamay ko.

A dream. Another dream.

Or more like, a nightmare.

Tumingin ako sa mga kamay ko, trying to analyze it. Sa panaginip ko ay punong - puno ito ng dugo at sa tuwing tinitingnan ko ito ay nakakaramdam ako ng saya, but looking at my eyes right now, i only felt cold and a shiver running down my spine.

I curled myself at sumandal sa headboard ng kama ko. Ilang beses kong inuntog ang ulo ko dito hanggang sa maramdaman ko na ang pagbalik ng isip ko sa normal.

This past few days, mas lalo syang lumalala. Sobra syang lumalala na para bang hindi ko na malaman kung ano ang ginagawa ko sa sarili ko. It's all a blur. The pain in my head, the tears, the doubts and the loneliness.

I want to go back to normal. I want to be that unwanted nerd again with her big eyeglasses, manang na pananamit, books all around her at ang habulin ng mga bullies.

Ilang araw na din akong hindi pumapasok sa school, pero alam ko naman na walang pakealam saakin ang mga teachers ko at ang mga schoolmates ko. In fact, i think that they're happy that the ugly nerd that they bullied everyday is gone.

Wala din akong enerhiya na pumunta o tumawag ng doctor. I don't have energy to open my phone or to even clean myself or to even make breakfast. I'm so tired, i'm so worn out and i'm just so tired.

Ngunit kahit na wala akong enerhiya na tumayo mula sa kama ko ay sinubukan ko pa ding tumayo. After all, alam ko naman na ilang araw na akong hindi na umalis sa kama ko kaya ramdam ko ang pagkauhaw ko at ang gutom ko.