2. Kitap Tanıtım.
İrem Alacahan.
Bir boşluktu etrafım. Siyah gök nefesimi acımasızca çalmış siyah yeryüzü kanıma zehirler zerk ediyordu.
Sarhoştum.
Acılara sarhoştum. Başlı başına afyon olan saçlarım yüzüme dağılıyordu.
Kan kokuyordum. Ölüm ensemden süzülüp koynuma sığınıyordu. Kulaklarımda uğulduyordu nefesi.
Koşmaya başladım.
Sessizliğin gebe kaldığı zihnim bulanıktı. Kalbim kendi kanına küserken yalpaladım soğukta.
Diz çöktüm aniden.
Demir fısıldadı aniden dudaklarıma.
"Senden nefret ediyorum."
Öldüm belkide ben o anda.
Yaşamaktan vazgeçti ruhum.
Gitti Demir aniden.
Barlas ise fısıldadı kulağıma.
"Seni asla bırakmayacağım."
Dizlerim boşaldı birden.
Gök ve yer bir olup kararırken oğlum fısıldadı.
"Seni asla affetmeyeceğim anne.."
Üşüdüm birden. Kan kustum tekrar.
Yalpalandıkça düşüp, düştükçe can veren bedenimi bir beden buldu en pis bataklıkta.
Çıkardı beni.
Kavradı yüzümü.
Gözleri gözlerimi bulunca bir feryat koptu dudaklarımdan.
Zehirin Yeşili gelmişti..
Fısıldadı bana usulca.
"Geldim deniz gözlü kadın.. Sözümü tutmaya geldim."
Kapandı gözlerim. Ölüverdim aniden.
🌹
/Gelecekten bir kesit./
İrem Alacahan.
Fırtınaların arasında kalan bedenim çılgınlar gibi titrerken bir kez daha sesim boğazımı yırtıp geçti.
"Rüzgar! Nerdesin!"
Evladına sahip çıkamayan bir anne oldum ben. Burnumdan kan aktı, düştü toprağa. Bu ilk kan değildi..
Ellerim saçlarıma daldı çığlıklar eşliğinde. Yoldum her bir tutamını.
Feryatlarım kor olup oturdu bağrıma.
"Oğlum nerdesin!"
Gelmedi. Hiçkimse gelmedi. Ben aklını yitirmiş bir deli gibi yakınırken kimse gelmedi.
Ayaklarım sızlarken çöküverdim uçurumun kıyısına.
