Bölüm 16.
Cem Adrian- Ne ağlarsın.
Yazardan.
İnsanoğlu ömrü boyunca pek çok acılara gark olur. Bu acılardan en büyüğü neydi?
İnsanoğlunun kalbini cehennem kazanlarında kaynatan acı neydi?
Bu cihanda en büyük acı neydi?
Canından olan cananın acısıydı.
Kanının kanına bir olduğu evladının acısıydı.
Kaçırılmıştı. Rüzgar Poyraz kaçırılmıştı.
Demir ve İrem'in cananı şimdi düşmanlarının elindeydi.
Anne babasının bakmaya kıyamadığı evlatları.. Kimlerin elinde, neredeydi şimdi?
Polisler dehal harekete geçti. Demir ve Murat Alacahan kendi yöntemleriyle başlamıştı Rüzgar'ı aramaya.
Ali İrem'in başında dururken Selim Nefes'i sakinleştirmeye çalışıyordu.
Buğra ablasına korku ile bakarken içi kavruldu.
Bu sakinlik.. Bu sakinlik normal değildi.
İrem Alacahan'ın dudaklarına vurulan mühür, şeytanın ninnisini salmıştı ortaya.
Nefes kıpkırmızı gözleriyle Selim'e döndü. İncecik fısıldadı. "Birşeyler yap.." Selim çaresizce baktı karısına. Okşadı saçlarını.
Yapamazdı. Kimse hiçbirşey yapamazdı.
Sude'nin ağıtları artarken sıkıca sarıldı karnına.
Evlat.
Sahi.. Ne değerliydi.
Ne zordu ayrılması..
Evi saran derin hüzün tohumları köklendi. Filizleri boyunlara dolandı, solukları kesti.
İrem yumruklarını sıkarak kalktı ayağa. Ali tedirgince arkasından doğruldu.
"İrem nereye?"
Nefes'in korkulu ses tonu ilgilendirmedi onu. Doğruca ilerledi kapıya.
Burada böyle boş boş oturmaktansa çıkıp oğlunu arayacaktı.
O esnada kapı açıldı. Demir'le göz göze geldi.
Demir'in gözlerinin altındaki morluklar gün yüzüne çıkarken İrem hızla atıldı ona.
"Oğlum nerede?"
Demir sıktı dişlerini. Konuşamadı.
Bulamadım diyemedi.
Tüm ülke karış karış aranırken bulamadım diyemedi.
Gözlerini çekti İrem'in gözlerinden. Bakamazdı.
Tüm umutlarını boşa çıkardım diyemezdi.
İrem Demir'e uzunca baktı. Elinde boşa çıkan umutlarını toplayıp tuttu kendini. Çıktı yukarı.
