Multimedia: İrem Alacahan.
Bölüm 18.
İrem Poyraz.
"B-başkanlığından azletti.."
Hani.
Bazı vakitler olurdu insanın ömründe. En sevdiklerine düşman kesilen.
Benim hasretle beklediğim babam.. Şimdi benim düşmanım mı olmuştu?
Babamı benden almışlarmıydı?
Deniz.
Dili çatal, dili zehirli kadın.
Demir'i aldığı gibi, şimdide babamı mı alıyordu benden?
Benim ailem benden geçip gidiyor muydu?
Asıl düşmanlarım kendi kanımdan mıydı?
Gözlerimin önüne bir perde gerdi şeytan.
Elindeki çamuru buladı zihnime.
Nefes karşımda eğilip bükülürken ufacık mırıldandı.
"İrem.. Ayaz dedi ki.. Boşaltsın odayı."
Güldüm.
Ayaz. Belliydi. Onun yerimde gözü olduğunu biliyordum.
Belkide.. Hala Herzemşah'lar için çalışıyordu.
Belki düşmanım oydu.
Odamı.. Masamı, koltuğumu.
Ayaz'ın kararı ile boşaltmak.. Açıklayamayacağım derin bir iç yarasıydı.
Birkaç adım attım Nefes'e. Kaldırdım çenemi.
"Emin olun. Tahtıma benden başkası oturamaz."
Nefes ellerini sallayarak kolumu tuttu. "Yanlış anlıyorsun.. Abim sadec-"
Kolumu çektim ondan. Kestim sözünü. "Kes.. Bana rol yapma. Doğru aslında. Kim istemezki İrem Alacahan'ın yerine geçmeyi.."
Nefes kaşlarını çattı. "Hayır!"
Kahkaha attım. "Esas düşmanlarım ailemmiş. Geç anladım.."
Nefes başını telaşla iki yana salladı. "İrem hayır! Ben sana ihanet etmem!"
Bana doğru attığı bir adımla yakaladım boynundan. Hızla elleri ellerimi kavradı.
Sıkıca tuttum boynunu. Soluğunu kestim.
Yaşlar aktı gözlerinden.
Kurtulamadı parmaklarım arasından.
"İ-re-m!"
Şeytan ince ince üfledi zihnime.
Gözlerim karardı.
Nefes can çekişirken sıktım dişlerimi.
