Bölüm 1.
İrem Alacahan.
Ruhum.
Bir ruhum vardı sahi. Hani benim bir ruhum vardı ya..
Nerede o ?
Ne zamandır yok ortalıkta?
Neden aldığım her nefes haram kılındı bana?
Bana revamıydı bunlar?
Ben hangi günahların bedelini ödüyordum bu kadar ağır.. Kimlerin ahlarını ödüyordum ben.
Titreyen dizlerime aldırış etmeden çıktım yukarı.
Çat!
"Sana anne dedi!!"
"Sana Demir'in gözleri önünde anne dedi!!"
Cam parçaları dağılırken etrafa, dönmedim arkama.
Sırtlan acılar içerisinde inlerken bakmadım ona.
Bakmak istemedim yüzüne.
Merdivenleri çıkmaya devam ettim.
"O benim oğlum!! Bunu herkes böyle bilecek!"
Dişlerimi sıktım. Hayır.
Değil.
O senin oğlun değil.
Rüzgar senin oğlun değil.
Demir ve benim oğlum.
Canımızın cananı. O bizim gülüşlerimiz. O bizim son umudumuz.
Son umut.
Rüzgar bizim, son kalan umudumuz.
Ruhu kaybolan bedenime derince bir nefes doldurdum. Adımlarım sinir krizi geçiren Barlas'tan kopup odama girdi.
Gözlerimin çarptığı dünya üzerinde sahip olduğum en değerli varlık bana döndü.
"Anne'm."
Kanla dolan göğsüme bir ferahlık indi aniden.
Genişçe gülümsedi bana.
"Bugün birlikte uyucaktık."
Burnum sızladı.
Nedeni yok. Rüzgar benim kanımı acıyla sızlatırdı.
Canımın cananı beni ızdıraplara iterdi.
Küçük adımları bana doğru ilerledi. Kollarını bacaklarıma sarıp kafasını kaldırdı.
Gözleri gözlerimi bulduğu vakit..
Geride kaldı herşey.
Aldım cananımı kucağıma. Sardım kollarımı sıkıca.
Doldu gözlerim zehirle. Akmadı ama. Akamadı.
