Bölüm 3.
İrem Alacahan.
"Her şeyi biliyorum.."
En acısı neydi sahi?
Benim içimi acıtan neydi?
Her şeyi bilip, başka bir kadının koynuna gitmesi mi?
Her şeyi bilip benden vazgeçmesi mi?
Her şeyi bilip öylece acı çekmemi izlemesi mi?
Hangisi daha acıydı? Bilemedim. Acılarımı elime alıp hangisi daha ağır seçemedim.
Yada. Ne biliyordu Demir?
Sahiden her şeyi biliyor muydu?
Sustu dilim.
Demir'in dokunuşu tenimden uzaklaşınca soğudu kalbim aniden. Uzaklaştı benden adım adım.
Başı hafifçe arkaya düştü.
"Babanın katilinden bir çocuğun olduğunu biliyorum."
Ve benim kalbime bir bıçak saplandı. Kanım aktı ruhuma.
Hayır demek istedim. Çılgınlar gibi bağırmak istedim.
Rüzgar senin oğlun demek istedim.
Babamın katilini her gün öldürmek istediğimi söylemek istedim.
Beni mahkum ettiğini.. Acı çektiğimi.
Söylemek istedim, yapamadım.
Ardından Demir tiksintiyle süzdü beni.
"Beni terk edip o adama gittiğini biliyorum."
Göğsümün soluna yapılan darbe şiddetliydi.
"Her şeyi biliyorum."
Darbeler bitmedi. Vuruldukça vuruldu yüreğim.
Sağ dudak kenarı ölümün nefesiyle kıvrıldı.
"Tüm bu sebepler yeterli değilmi senden nefret etmeme.."
Dayanamadım.
Boğazımdan bir bıçak aktı içime. Geçtiği her yeri parçalara ayırdı.
Yaslandım duvara. Bu cümleyi duymak yerine ölmeyi yeğlerdim ben.
Kaşlarım açıyla çatıldı. Bu kadar kör olamazdı.
Demir'in gözlerini kim böylesine boyamıştı?
Kim?
Acıyla tısladım.
"Hiçbir şey bilmiyorsun."
Alayla güldü. Kahkahası ruhumu incitirken kaşları kalktı.
"Sende haklısın, ne diyeceksin ki?"
