Το κορίτσι του φίλου μου_AUBGRBC

Κεφάλαιο 4: Υποφέρω

Το κεφάλαιο άλλαξε εντελώς

"Προσοχή, παρακαλώ... Η πτήση Α135 της Aegean Airlines για Ρώμη θα αναχωρήσει σε 20 λεπτά... Παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες να προσέλθουν στην έξοδο Β18 για την επιβίβαση..."

Η φωνή της εκφωνήτριας έκανε τον Τζιαν να σηκωθεί από τη θέση του και να κατευθυνθεί προς την έξοδο. Το σύντομο ταξίδι του στον Βόλο έληξε άδοξα. Πίστευε πως, μετά το τελευταίο τους σμίξιμο, η Μαρκέλλα θα μαλάκωνε και θα τον συγχωρούσε. Αλλά, από ό,τι φάνηκε, εκείνη ήταν ακόμα πληγωμένη και θυμωμένη μαζί του. Δεν την αδικούσε... Ήξερε πως δεν ήταν εύκολο να δεχτεί όλα όσα είδε εκείνη τη μέρα κι όλα όσα της αποκαλύφθηκαν αργότερα... Αν της μιλούσε από την αρχή, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά... Η μεταξένια του δε θα έμπλεκε ποτέ με τον Ίνια και δε θα πληγωνόταν τόσο πολύ... Κι αυτός δε θα έπρεπε να της κρύψει όλα όσα έμαθε μετά από τον Ίνια... Τώρα, είχε χάσει και την πριγκίπισσα του και τον καλύτερό του φίλο... Αναστέναξε βαθιά κι άφησε τον εαυτό του να ταξιδέψει σ' εκείνη τη μοιραία μέρα που ο Ιγνάτσιο γνώρισε τη Μαρκέλλα...

--------------------------

Αύγουστος 2016 - Κρήτη

"Baby you light up my world like nobody else

The way that you flip your hair gets me overwhelmed
But when you smile at the ground it ain't hard to tell
You don't know, oh oh
You don't know you're beautiful..."

Το τραγούδι που μόλις έπαιξε από τα μεγάφωνα του παραλιακού μπαρ στα όμορφα Χανιά της Κρήτης έκανε τους θαμώνες να αρχίσουν να χορεύουν σαν τρελοί με έναν ενθουσιασμό που όμοιό του δεν είχες ξαναδεί. Τα τρία αγόρια καθισμένα στα σκαμπό παρακολουθούσαν τους υπόλοιπους θαμώνες να λικνίζονται στον ρυθμό του κομματιού. Οι ίδιοι είχαν κουραστεί τόσες ώρες να χορεύουν και κάθισαν λίγο να ξαποστάσουν.

-Καλά, ε... Δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου... είπε ο Τζιανλούκα.

-Λογικό... Με τόσο χορό που ρίξαμε... συμπλήρωσε ο Πιέρο.

-Ούτε εγώ μπορώ να πάρω τα δικά μου αλλά όχι από τον χορό... είπε ο Ιγνάτσιο κλείνοντας πονηρά το μάτι του στους φίλους του.

-Καλά εσύ... Θα έχεις χάσει το μέτρημα φαντάζομαι... του είπε γελώντας ο Τζιανλούκα.

-Φυσικά, κολλητέ... Και νομίζω ότι πρέπει να κάνεις κι εσύ το ίδιο... του απάντησε ο Ιγνάτσιο.

-Τι εννοείς; ρώτησε εκείνος.

-Τι να εννοώ; Δεν είναι καιρός νομίζεις να βρεις καμιά να πηδήξεις; Τόσες ωραίες γυναίκες υπάρχουν εδώ μέσα... Κάνε φάση με καμία, μπας και ξεκολλήσεις από αυτήν με την οποία είσαι κολλημένος χρόνια τώρα...