Το κορίτσι του φίλου μου_AUBGRBC

Κεφάλαιο 17: Διλημμα

Ρώμη - Νοέμβριος 2016 -  Διαμέρισμα Μαρκέλλας

-Η συγγνώμη σου δε γίνεται δεκτή... Τελειώσαμε, Ίνια... Κάνε μεταβολή και φύγε... Τώρα... είπε η Μαρκέλλα δείχνοντάς του την ανοιχτή πόρτα και γυρνώντας του, έπειτα, την πλάτη. 

Εκείνος έμεινε να κοιτάζει μια εκείνην και μια τον καλύτερό του φίλο. Εκείνη του είχε γυρίσει την πλάτη της αρνούμενη να του ρίξει δεύτερο βλέμμα κι ο Τζιανλούκα τον κοιτούσε με ένα βλέμμα που άνετα σκότωνε άνθρωπο. Αναστέναξε βαθιά κι έκανε ένα βήμα να την πλησιάσει. Άπλωσε το χέρι του και την ακούμπησε στο μπράτσο.

-Μη με ακουμπάς!!!! ήρθε η οργισμένη αντίδρασή της και τον έσπρωξε με δύναμη λες και την τσίμπησε σφήκα.

Χαμήλωσε για άλλη μια φορά το κεφάλι του. Δεν την αδικούσε. Της είχε φερθεί απαίσια. Τόλμησε να την χτυπήσει εξαιτίας της αρρωστημένης ζήλιας του. Μια ζήλια που του ξέσκιζε τα σωθικά και τον έκανε παράλογο. Σήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε. Τον κοιτούσε με θυμό κι απογοήτευση. Ένιωσε έναν πόνο να τον τρυπά εκεί στο μέρος της καρδιάς.

-Μωρό μου, άκουσέ με, σε παρακαλώ... την ικέτευσε.

-Δεν έχω να ακούσω τίποτα από σένα, Ίνια... του είπε ψυχρά.

-Δεν... Δεν ήθελα να σε χτυπήσω... Ήταν λάθος... Δεν πρόκειται να ξαναγίνει...

-Αν το έκανες μία φορά, θα το ξανακάνεις... του είπε εκείνη με την ίδια ψυχρότητα.

-Όχι, καρδούλα μου, στο ορκίζομαι...

-Μην ορκίζεσαι ψεύτικα... Φύγε... του είπε γυρνώντας του την πλάτη.

-Όπως θέλεις... της είπε με παραίτηση και πλησίασε την κλειστή πόρτα.

Την άνοιξε κι ετοιμάστηκε να φύγει. Την ύστατη στιγμή, έστρεψε το βλέμμα του και κοίταξε τη Μαρκέλλα.

-Ti amo... της είπε με ειλικρίνεια κάνοντας την καρδιά του Τζιανλούκα κομμάτια.
--------------

-Ιγνάτσιο, μ' ακούς;;;;

Η φωνή της ξαδέρφης του έκανε τον Ιγνάτσιο να αναπηδήσει από τη θέση του και να στρέψει το βλέμμα του προς εκείνην. Είχε χαθεί στις αναμνήσεις και ξέχασε προς στιγμή την παρουσία της. Την είδε να τον κοιτάει με ένα βλέμμα γεμάτο απορία.

-Όχι, δε σε άκουγα, συγγνώμη... Είχα χαθεί στις σκέψεις μου... παραδέχτηκε.

-Το κατάλαβα... Την σκέφτεσαι, έτσι; τον ρώτησε εκείνη.